I'm fine & start lange reis naar Myanmar

Ik doe vanmorgen rustig aan. Laadt alle apparaten op en lees op facebook berichten van mensen die door Myanmar hebben gereisd. Het is tegen 12en en ik trek mijn schoenen aan om op pad te gaan. Een paar honderd meter achter het huis van Mo is een school. Alle kinderen zijn buiten, het is duidelijk lunchpauze. Het is een drukte van jewelste. Er worden diverse balspelen gedaan en iedereen heeft het zichtbaar naar zijn zin. Mijn aankomst op het terrein blijft niet lang onopgemerkt. Kinderen rennen naar mij toe en vertellen allemaal hoe ze heten en willen heel graag mijn naam weten. Als ik hun mooie namen probeer uit te spreken hebben ze de grootste lol. Ook leraren zijn benieuwd naar mijn komst. Ik spreek een leraar Engels en een leraar Wiskunde. Ze vinden het prima als ik een rondje over het terrein loop.

Alle kinderen vragen hoe het met mij gaat. De gesprekjes zijn kort maar lief; how are you? I’m good? And you? I’m fine! Iedereen is hier ‘fine’. Ik krijg wat lekkers van een meisje en een groepje oudere meiden legt mij uit hoe je met je handen aangeeft dat je van iemand houd. Er wordt een hoop ‘I love you’ geroepen en iedereen is vrolijk.

Het is tegen één uur als ik de school verlaat. Ik wandel naar de supermarkt, de 7eleven. Daar koop ik muggenspray, een tosti met mushrooms en wat drinken. Ik ben mij bewuster dan ooit van mijn geld. Ik wil niet nog op het laatste moment extra moeten pinnen. Ik heb nog geld nodig voor de taxi naar e bus, de taxi naar het vliegveld en wat eten op het vliegveld. Hopelijk kloppen mijn berekeningen. Het is 2 uur als ik het huis van Mo binnenloop, hij kan ieder moment thuiskomen van zijn werk. Ik neem plaats op de bank in de woonkamer en check alvast in online en werk mijn financiële overzicht bij van deze maand. Ik ben mooi binnen het budget gebleven. Mo laat via een berichtje weten een uurtje later te zijn. Ik spendeer de middag op de bank, pak mijn tas in en drink een kopje (niet zo lekkere) Arabische koffie met Mo.

Om zeven uur rijdt de taxi voor en nemen we afscheid. Wat een bijzondere lieve en vriendelijke man. Ik ben dankbaar voor de tijd die we samen hier hebben doorgebracht. De taxi brengt mij in 20 minuten naar het busplatform en daar wacht ik op de bus die om acht uur zal vertrekken. Wanneer ik instap brengt de dame mij naar de stoel helemaal vooraan. Best een leuk plekje met vrij zicht op de weg. Ik hoop dat ik beide stoelen voor mijzelf heb….. dan hoor ik een man in het Engels ruzie maken met de busdame. Het gaat om de alcoholische dranken die deze man bij zich heeft, deze mogen niet mee in de bus. Hij maakt er een hele scene van. Uiteindelijk geeft hij het op en loopt naar voren…. Neee?! De grootste man die ik ooit heb gezien neemt plaats naast mij!!!!! Jeetje wat een pech. Zijn hele lijf hangt over mijn stoel en ik moet een paar keer duiken voor zijn ellebogen die alle kanten opschieten.

Ik ben net te laat met het indoen van mijn muziek oortjes. De Amerikaan is al begonnen met praten, hele verhalen steekt hij af over de busdame, zijn 24 jaar jongere Thaise vriendin, zijn vreselijke ex-vrouw en zijn volgende bestemmingen. Ik knik vriendelijk en hoop dat de tijd snel voorbij gaat…..