Lopen, lopen en lopen & visum voor Myanmar

Mo is vanmorgen vroeg naar zijn werk gegaan. Tegen tienen besluit ik zelf ook uit bed te stappen. Buiten op de veranda eet ik wat fruit dat we de vorige avond op de markt hebben gekocht. De zon is warm en ik bereidt mij voor op de wandeling naar het centrum. Het is ruim 8 kilometer. Dat zal zonder voetpadden in combinatie met deze hitte tussen de 1,5 en 2 uur wandelen worden. Ik smeer mij in met factor 50 en ga op pad. Het fijne van google maps is dat je altijd kunt zien waar je bent, ook als je geen internet hebt. Hier buiten de stad komen waarschijnlijk weinig reizigers, iedereen neemt uitgebreid de tijd mij te bekijken en te begroeten.

De wandeling vraagt veel energie en het wandelen langs het verkeer vereist mijn volledige concentratie. Mijn voeten doen pijn, oud blessureleed, en ik voel hoe mijn t-shirt vastplakt aan mijn huid. Als ik de rivier oversteek begin in de omgeving te herkennen. Nou ja…. Daar is Miche…. De jongen waarmee ik een kamer deelde in Pai…. Dat is ook toevallig. Ik vervolg mijn route naar de toeristen informatie winkel, daar kan ik sinds gisteren mijn visum voor Myanmar ophalen. Ik zoek en zoek en zoek nog een beetje, maar ik kan de winkel niet vinden. Ik zou toch zweren dat het deze straat was. Dan besluit ik een andere winkel in te lopen met het briefje van het visumwinkeltje. Ja ja, dat zit hier een klein stukje naar links… maar daar kom ik zojuist vandaan? Als ik terugloop zie ik wat er mis gaat… het winkeltje is dicht…. een klein beetje in paniek vraag ik aan een restaurant eigenaar aan de andere kant van de weg of hij weet hoe laat de winkel open gaat… tja…. Of we elkaar helemaal snappen word mij niet duidelijk maar ergens tussen 3 en 5 ongeveer, waarschijnlijk….

Verderop in de straat bestel ik een ijskoffie met mokka en instaleer mij met mijn boek op een stoel langs de weg. Na 1,5 uur zitten ben ik het zat. Het is inmiddels half 3 en ik slenter wat door de straten. Scoor leuke armbadjes bij een kraampje en loop een massagesalon binnen met de vraag of er plaats is…. Helaas pas na 17 uur heeft ze weer plekjes vrij. Daar waar in het Zuiden bijna meer massage salons zijn dan mensen zijn ze hier in het Noorden een stuk schaarser.

Ik besluit een gokje te wagen en loop even voor drieën naar mijn visum winkeltje. YES! Open! Binnen drie minuten sta ik met visum weer buiten. Zo dat is geregeld! Ik heb inmiddels een beetje trek en stiekem wil ik graag een Thaise massage, het land verlaten zonder deze ervaring zie ik als een gemiste kans. Dan stuit ik op een bijzondere massagesalon, gerund door vrouwen die uit de gevangenis komen en doormiddel van deze baan weer re socialiseren in de samenleving, ik vind het een mooi initiatief. Als ik met 50 minuten terugkom hebben ze een plekje. Dat is precies genoeg tijd om wat te eten en Daphne te bellen, die is vandaag jarig! Hieper de Piep Hoera!

Terwijl mijn voeten onder lauwwarm water worden gewassen bereidt ik mij voor op een heerlijke massage….. au!! Keihard voel ik een ellenboog aan de binnenkant van mijn lies…. Poe he! Ik kan wel tegen een stootje maar dit is pittig! Ik bijt op mijn lip en probeer aan leuke dingen te denken…. Jeetje…. Zijn mijn gewrichten echt zo gemaakt om die kant op te knakken? Mijn voeten, benen, rug, armen, nek, heupen, alles komt aan de beurt…. Terwijl een andere dame mij nog een beetje weet op te beuren door te zeggen dat ik een mooie neus en oren heb… verga ik een beetje van de pijn…. Het voelt als een potje eenzijdig worstelen en ik kijk stiekem de minuten weg op de klok. Ik heb het overleefd!