Vliegveld hangen & liefde op het eerste gezicht

Uitstappen maar! Ik zoek mijn spullen bij elkaar en groet de mensen in de bus. Brrrr wat is het koud zo vroeg in de morgen. Het is even na zessen en ik sta met mijn backpack tussen allemaal taxichauffeurs. De bus rijdt door en ik ga opzoek naar een taxi die mij naar het vliegtuig wilt brengen. De dame op het busplatform had gezegd dat het een ritje van zo’n tien minuten is die mij ongeveer 50 bath zou gaan kosten. Maar ook taxichauffeurs willen zoveel mogelijk geld verdienen dus de eerste de beste begint bij een prijsaanbod van 400. Ik reageer overdreven verbaasd om duidelijk te maken dat dit veelste veel is voor mijn budget.

Dit zijn lastige momenten; ik wil niet te veel betalen maar tegelijkertijd wil ik zo snel mogelijk van de straat af hier naar een warm plekje binnen. Ik heb nog wat bath in mijn portemonnee, die ik in Myanmar niet zal gaan gebruiken dus ben wat relaxter over de prijs. Uiteindelijk wordt ik voor 150 bath naar het vliegveld gereden. Bizar om te zien hoeveel auto’s hier zo vroeg in de morgen al op de weg rijden. Bangkok is een wereldstad als het gaat om de hoeveelheid auto’s.

De ‘kleine’ luchthaven van Bangkok (kwam aan via de grote en vertrek vandaag via de kleine) is nog steeds groot. Mijn vlucht gaat om eventjes na half 12 en ik zoek eerst een plekje om even bij te slapen. De busrit heeft mij weinig slaap opgeleverd. Ik instaleer mijzelf op drie stoeltjes, knoop mijn bagage aan elkaar en bindt de kleine rugzak aan mijn arm vast. Het is fris op de luchthaven maar uiteindelijk vindt ik een positie waarin enige comfort mij snel in slaap brengt. Als ik wakker schrik van iemand die naast mij komt zitten is het al ruim een uur later. Mijn mobiel is uit, batterij is leeg. Samen met mijn bagage slenter ik naar een stopcontact. Daar neem ik plaats op de grond, ik blijf rechtop zitten zodat ik niet makkelijk in slaap val. Wakker worden en constateren dat mijn telefoon weg is lijkt mij geen fijn idee. Na een half uur ben ik pas op 30 procent. Een vrouw uit Nederland komt naast mij op de grond zitten en plugt haar telefoon in het stopcontact. We kletsen wat en de tijd gaat zo iets sneller voorbij.

Tegen half negen sluit ik aan in de rij voor de incheck. Online heb ik al kunnen inchecken, dus met een blik op mijn telefoon is de dame snel klaar met mij. Bagage afgegeven en dan begint het invulwerk. Op de vertrek- en aankomstformulieren wordt veel informatie gevraagd. Alles is in orde en ik ga opzoek naar wat eten. Rond 10:45 begint het boarden, dus ik heb nog 1,5 uur om mijzelf te vermaken. Een Mac Donalds, een Subway en allemaal andere tentjes trekken mijn aandacht. Ik kies voor een broodje Hotdog en een cola en kijk naar de passerende mensen. Sluit nog even een half uurtje mijn ogen en neem vervolgens plaats bij mijn gate. De vlucht gaat razendsnel, we stijgen op en gaan al bijna weer landen. In zo’n 50 minuten vlieg ik van Bangkok naar Yangon.
Alle bagage is gelukkig ook goed aangekomen en ik sluit aan in de rij voor de visa controle. Ik vul nog even snel het adres in van een hotel in de stad voor het geval ze daar moeilijk over zouden doen (adres van twee Zwitserse mensen voor mij, mijn eigen adres kon ik even zo snel niet vinden). Alles is ok! De volgende uitdaging is geld pinnen. De koers is ongeveer 1400 Kyats voor 1 euro. De eerste lange rij voor de ATM levert geen succes op, bij de mensen voorbij komt er geen geld uit. Omdat ik geen Amerikaanse Dollars bij mij heb (daarmee kan je hier ook betalen), dien ik echt het lokale geld te bemachtigen. Bij de derde automaat heb ik meer succes. Ik pin gelijk het hoogste bedrag, dan kan ik in ieder geval even een poosje vooruit.

Een Duitse jongen spreekt mij aan; ‘Zullen we samen een Taxi naar het centrum delen?’. Dat lijkt mij een goed idee. Ook de Nederlandse Michella sluit aan en we zitten ruim een uur in de taxi. We staan meer stil dan dat we vooruit komen. Wat een stad! Alles is anders dan Thailand en alles komt heel intens binnen. Ergens in het centrum stappen we uit en ik betaal de chauffeur 5000 k. Ons eerste doel is wifi. Een KFC lijkt ons een reëel kans…. Helaas geen geluk…. Twee andere backpackers helpen ons met hun lokale simkaart een beetje op weg, ik moet in de straat zijn tussen straat 28 en straat 29. We nemen afscheid van de Duitse jongen en Michella en ik wandelen een lokale eetgelegenheid in. Na onze eerste traditionele Myanmarse maaltijd nemen we afscheid van elkaar.
Na twee keer vragen vind ik na 30 min wandelen (gaat niet zo heel snel in een drukke stad met een zware backpack) mijn hostel. Wat een warm welkom! Lieve mensen en een heerlijk fris glas sap staan op mij te wachten. Ik ben moe van het reizen en zoek een beetje energie om een douche te nemen. Schoon en fris plof ik op het bed. Tegen 5 uur heb ik contact met Michella, we spreken om zes uur af bij de Shwedagon Pagoda. De hostel dame houdt een taxi voor mij aan en in 20 min ben ik bij de afgesproken locatie.

Een beetje tegen onze eigen principes in, maar achteraf onwijs gaaf, nemen we een gids. Genaamd ‘Uncle’, een lieve oude man die hier al jaren rondleidingen geeft. Aan de hand van mijn geboortedatum rekent hij uit dat ik ‘een kleine muis’ ben en verbonden ben aan de ‘derde buddha’. Hij laat ons alle mooie plekjes op het terrein zien en begeleidt ons beide bij een opgiet ritueel. Ik geniet en ben overdonderd door de omgeving. Een paar toeristen, veel lokale mensen en monniken voeren hier allemaal hun eigen rituelen uit. Na twee uur rondlopen tussen alle prachtige pagoda’s nemen we afscheid. Ik besluit de terugweg naar mijn hostel te voet te doen. Een hele belevenis zo in het donker, gelukkig laat mijn richtingsgevoel mij niet in de steek.