Crematies in Nepal & schrijfmiddag

De Amerikaanse jongen boven mij gaat er regelmatig in en uit, ik kijk op mijn telefoon, het is nog voor 5 uur. Ik draai me om en probeer nog even wat meer te slapen. Gelukkig ben ik moe genoeg om tot half negen in bed te blijven. Ik kleed mij aan.. yes! Eindelijk schone kleren en wandel naar het dakterras voor het ontbijt. Ik bestel de yoghurt met muesli en fruit en wat toast. Het wordt al lekker warm en het is erg druk. Er is een speciaal congres in de stad waar allemaal vrouwen van over de hele wereld naartoe komen en in mijn hostel zitten veel Duitse vrouwen. Na het ontbijt ga ik gelijk op pad. Ik neem de kaart in de hand en probeer de route naar de crematieplaats te vinden. Het zal ongeveer twee uurtjes lopen zijn. Op enkele hoeken van straten vraag ik mensen of ik de goede richting uitloop maar echte bevestiging krijg ik niet. Het is in ieder geval een leuke route. Ik passeer veel kleine knusse straatjes en mooie oude tempels en gebedsplaatsen. Na ongeveer een uur slenteren vraag ik een jonge man of dit de juiste route is. Samen bestuderen we de kaart en hij wijst mij naar links. Ik wandel nog een klein uurtje en kom dan bij een gigantisch groot Hindoeïstisch complex aan. Het is een drukte van jewelste en ik ben de enige westerse persoon….

Wanneer ik naar binnen wandel wordt ik tegengehouden door een meneer, hij zegt mij dat ik voor 1000 roepies een kaartje moet kopen… nee he… daar gaan we weer. Ik vraag hem waar dat kaartje dan precies voor bedoelt is… zowel dit complex als voor de crematieplaats legt hij mij uit.. ik weet het niet helemaal zeker, maar besluit toch maar het kaartje te kopen. Ik wandel door en hij komt achter mij aangelopen. Hij legt mij uit dat ik al deze tradities hier niet in mijn eentje ga begrijpen en daar echt een gids voor nodig heb…. Maar daar heb ik echt geen zin in. ik bedank hem vriendelijk en wandel door. De tempel is prachtig en vol van rituelen. Ik neem plaats op een muurtje en kijk naar alles wat er om mij heen gebeurt. Een aantal mensen komen naar mij toe omdat zij graag met mij op de foto willen. Als het mij te heet wordt, want overal worden ook vuren gemaakt, wandel ik door.

Naast de tempel is een gigantische markt waar alles wordt verkocht wat je nodig hebt om goden te vereren en jezelf mooi te versieren. Ik loop zo’n drie honderd meter door als er naar mijn kaartje gevraagd wordt (gelukkig, ik heb inderdaad dus dit toegangskaartje nodig om bij de crematies te komen). Ik ben aan de kant van de verbrandingen, dat had ik niet verwacht. Ik dacht dat je daar niet kon komen…. Op het moment dat ik aankom zijn er twee vuren en worden er diverse plaatsen klaargemaakt. Hele stapels hout worden klaargelegd op een speciale manier. Als ik hier, op gepaste afstand, naar sta te kijken wordt ik aangesproken door een jonge man. Ook hij kan mij wel uitleggen hoe dit hier allemaal in zijn werk gaat, maar ik ben liever gewoon even alleen. Hij zegt dat ik altijd terug kan komen als ik mij bedenk. Ik wandel naar de andere kant van de rivier. Alle mensen, heel veel Nepalese mensen en misschien tien westerse toeristen lopen allemaal naar links, dus ik ook… Daar, aan de overkant van het water, komt een hele familie bijeen.

Mensen zijn druk bezig met bellen en mensen huilen. Er wordt een lichaam in oranje doeken gewikkeld en met de voeten in de rivier gelegd.
Ik neem plaats op een muurtje en kijk… het lichaam wordt na enige tijd om een plank gelegd en de hele familie wandelt mee naar een vuurplaats. Daar wordt het lichaam op de stapel gelegd. Er wordt een vloeistof over het lichaam gesprenkeld en familieleden wandelen rondjes om het lichaam. Er worden bloemen en gekleurde poeders op het lichaam gestrooid en een vrouw moet vreselijk hard huilen. Het is een heftig gezicht en zo raar dat dit intieme afscheid van een familielid zo plaatsvindt in de openbaarheid hier met wel honderden andere mensen eromheen. Na het bedekken van het hoofd wordt er een soort hooi onder het lichaam gestoken en wordt het vuur aangestoken. Er blijve twee mannen bij het vuur staan en de rest van de familie gaat naar binnen (een soort gebouw achter de vuurplaatsen). Ik hoor de vrouw hard schreeuwen van verdriet en ik merk dat ik moeite heb met deze situatie. Helemaal als nog geen twee minuten later iemand langsloopt en hard schreeuwt dat zij water en chips te koop heeft…. Een hele gekke combinatie van een crematie en een ietswat bioscoopachtige setting…. Er vinden even later nog drie andere crematies plaats en ik kijk naar alles wat ik om mij heen zie. Jonge kinderen lopen in de rivieren… terwijl daar de as van e crematies ingaat… later hoor ik dat die kinderen daar opzoek zijn naar sieraden of andere waardevolle spullen die niet verloren zijn gegaan tijdens de verbranding…. Ook lopen er vele apen rond… een maffe samenkomst hier aan de waterkant….

Ik besluit wat rond te lopen, wandel een berg op en kom terecht op een soort ruïne plaats. Ik wordt door iemand voorzien van een oranje stip tussen mijn ogen en oranje touwtje om mijn pols… dat echt gratis was.. maar zodra hij klaar is wel geld vraagt…. Pff… ik wandel door en besluit hem niet te betalen… zeg gewoon zoals het is…. Mag je liegen van je goden!? Het is al in de tweede helft van de middag als ik besluit dat het wel mooi is zo. Ik begin aan de wandeling terug. Omdat ik de route nu een beetje ken ben ik met anderhalf uur terug in het centrum van Tamel. Ik besluit bij de Italiaan te gaan zitten waar ik vorige week een pizza had gegeten. Ze hebben daar goede airco en wifi. Ik bestel een frisdrankje en een bord pasta carbonara. Ik schrijf een aantal blogs en beantwoord een paar mails. Dan zie ik in de mail van de Vipassana dat ik een bevestiging had moeten sturen op hun toelatingsmail.. oeps….. dat heb ik niet gedaan… o dat zal toch niet betekenen dat ik…. Ik besluit (niet helemaal eerlijk… sorry) te mailen of mijn bevestiging goed is aangekomen…. Op hoop van zege…..

Op de terugweg koop ik bij een bakkertje wat zoete broodjes en ik wandel terug naar mijn hostel. Het begint al donker te worden en dan ben ik liever binnen. Op het dakterras klets ik wat met de Amerikaan en bel ik met twee vriendinnen. Wat mis ik jullie!