Beetje niksen, beetje alleen & beetje raar gevoel

Het wordt licht in de kamer en ik kan niet echt meer slapen. Ik heb geen idee hoe laat het is, want de batterij van mijn telefoon is helemaal leeg. Ik doe de gordijnen open en zie dat de luiken van het eettentje tegenover mijn hotel nog dicht zijn… wat betekent dat is het rond zeven uur? Ik baal van het vroeg wakker worden het klinkt misschien stom, maar dagen alleen zijn dan zo lang. Alex is vanmorgen, anders dan in eerste instantie afgesproken, met de bus teruggegaan naar Kathmandu. Wat misschien we beter is, immers wat hadden we samen de hele dag gedaan? Ik hang wat op mijn kamer en probeer wat te lezen. Ik besluit mij maar aan te kleden en beneden bij de generator mijn telefoon op te gaan laden. Ik word best wel een beetje gek van dat ‘stroomloze’ gedoe hier, ik voel mij er afhankelijk door. Ik doe mijn uiterste best positief te blijven, maar het gaat mij niet makkelijk af op dit moment.

De luiken gaan omhoog en de tafels worden neergezet. Ik laat mijn telefoon aan de oplader en loop met mijn boek naar het eettentje aan de overkant. De zon komt al lekker op en ik doe mijn best om vrolijk te zijn, hopelijk helpt lekker eten daar bij. Ik bestel een pannenkoek met banaan en drink een kopje thee. Als mijn telefoon een beetje meer is opgeladen ga ik op pad. Nu ik hier in Pokhara ben wil ik ook wel wat van de omgeving zien. Ik loop in de richting van het meer en het is nog best rustig op straat. Ik zie niet echt heel veel toeristen en besluit naar de waterkant te gaan. Daar zie ik een jonge vrouw wandelen en besluit haar route te volgen. Het is een mooi meer met bootjes. Het is minder adembenemend dan ik dacht, maar dat kan ook mijn humeur zijn. De eettentjes zijn zich aan het klaarmaken voor een nieuwe dag. Na ongeveer een half uurtje wandelen wordt ik aangesproken door een lokale man. Hij vraagt vriendelijk waar ik vandaan kom en of dit mijn eerste keer in Nepal is. Ik beantwoord zijn vragen en vraag hoe het met hem gaat. Ik sta even stil om het gesprekje te voeren en wil daarna weer doorlopen. Hij begint ook weer te lopen en stelt nog meer vragen. Dit gaat zo voor ongeveer een kwartiertje door. Dan bedank ik hem en wens ik hem een fijne dag. Ik sta stil en hij loopt door. Als ik weer ga lopen zie ik dat hij op mij staat te wachten… jeetje zeg…. Ik versnel mijn pas en loop naar de jonge dame toe die zo’n twintig meter verderop loopt. Ik vraag of ik even naast haar mag lopen om van deze man af te komen. De dame zit duidelijk niet echt op mijn aanwezigheid te wachten en adviseert mij gewoon heel duidelijk te zeggen dat ik alleen wil lopen. En als dat niet echt werkt een beetje ‘stennis’ te maken. Ok, nou dat ga ik dan maar proberen. Als de man weer naast mij loopt stop ik en kijk ik hem aan; ik zeg duidelijk dat ik alleen wil lopen, dus zonder hem. Als ik weer ga wandelen loopt hij weer mee. Ik stop en zeg heel hard, Alone! En kijk er een beetje boos bij…. Dan laat ik hem weglopen en blijf ik een tijdje staan… pfffff…..

Ik wandel verder en verder. Totdat ik bij een grasveld aankom waar paragliders landen. Dat zijn van die parachutes vluchten. Mensen rennen dan van een rots af (anders dan springen) en zweven mooi door de lucht heen. Het is een gaaf gezicht. Misschien wil ik dat ooit (zou het nu echt niet durven) nog eens doen. Ik wandel nog iets door. Het is inmiddels heel heet. En ik weet echt niet wat ik vanmorgen dacht, maar ik heb mijn lange afritsbroek aan, een zwart longsleeve met mijn zwarte vest daarop….. ik trek mijn vest uit en drink wat water. Twee lokale mannen die mij passeren vraag ik naar de afstand om een ronde om het meer te lopen…. Dat weten ze eigenlijk niet….. maar uit hun reactie maak ik op dat het waarschijnlijk een heel stuk is, als het al mogelijk is. Ik besluit om te keren. Ik kan wat terugwandelen en een frisse douche op de kamer nemen. Als ik terug wandel zie ik mooie taferelen, zo zijn buffalo’s zichzelf aan het verfrissen in het meer en dat ziet er erg leuk uit. En een man houdt zijn jonge heer vast terwijl ik langsloop en hij lacht hardop naar mij….. ok…..

Na een half uur passeer ik allemaal beetje ‘strand-reggae’ achtige tentjes. Dan hoor ik opeens mijn naam. Ik zie de twee Nederlandse meiden zitten die ook de Vipassana gaan doen. Ze zijn samen op stap met nog twee jongens. Ik schijf aan en bestel ook een fruitshake. Ik ben stiekem heel blij om ze te zien, dan heb ik een beetje afleiding. We kletsen wat en ik geniet van de aanwezigheid van andere mensen. We stappen op om verderop wat te eten. Lekkere falafel met salade opgerold in een wrap. We kletsen een beetje over niks en ik merk dat ik vrolijker wordt. Als een ander tentje, waar we wat wilden drinken, erg druk blijkt te zijn besluiten we terug te lopen naar hun hostel. Ze zitten ongeveer tien minuten lopen bij mijn hotel vandaan. Op de terugweg ontmoeten we nog wat andere mensen die daar ook in het hostel verblijven en opeens zie ik dat alle toeristen hier de hele dag hangen. Het is een soort overdekte lounge bij het ‘kiwi-guesthouse’ waar echt wel vijftien jongeren aan het chillen zijn. Ik neem plaats op de kussens en luister naar de muziek.

Er worden hier ook veel ‘trekkingsspullen’ verruild den verkocht. Ik had hier dus moeten zijn, maar ja dat had ik van te voren ook niet kunnen weten. Na een paar uurtjes begin ik mijzelf te ruiken en zo wil ik straks niet mee eten. Ik vraag hoelaat ze ongeveer op pad willen voor het avondeten, mooi dat geeft mij voldoende tijd om mijn telefoon een beetje op te laden en een douche te nemen. Ik probeer er op te vertrouwen dat mijn telefoon bij de dame bij de receptie veilig is als ik op de kamer een douche neem. Helaas moet ik wel weer dezelfde vieze kleren aan….. ik heb echt niks anders bij me, omdat mijn tas nog steeds in Kathmandu is natuurlijk. Ik smeer mijzelf in met zonnebrandcrème zodat ik een beetje lekker ruik. Ik haal mijn telefoon weer op en wandel terug naar de meiden. Wanneer ik daar aan kom is iedereen duidelijk een paar biertjes verder, er worden drukke gesprekken gevoerd en ik ruik een wietlucht. Ik neem plaats en probeer betrokken te raken (o wat klinkt dit zielig als ik dit zo opschrijf…..) bij een van de gesprekken. Ik probeer het een paar keer, maar het wil niet echt lukken. Als ik dan hoor dat de plannen zijn gewijzigd en er pizza’s besteld gaan worden om daar op te eten besluit ik weg te gaan. Dit is niet echt de juiste plek voor mij. Ik neem afscheid van de meiden.

Op de terugweg naar mijn hostel koop ik wat water, koekjes en een katoenentasje bij een supermarktje. Ik neem plaats bij het eettentje tegenover mijn hostel terwijl, ja ja mijn telefoon weer bij de receptie aan de oplader ligt. Ik bestel een groenteburger en staar wat voor mij uit. Wanneer ik om mij heen kijk maak ik oogcontact met een jonge vrouw uit Zuid-Afrika. We raken met elkaar aan de praat en binnen twee minuten hebben we het over de Vipassana. Zij heeft de cursus al eens gedaan en vertelt erover. Ik vind het fijn haar ervaringen te horen, ik ben zelf best wel een beetje zenuwachtig. Wanneer ik haar vertel over mijn reisplannen en volgende bestemming; India! Wordt ze enthousiast, daar heeft zij zelf net een paar maanden gereisd. We bestellen nog een kopje thee en kletsen ruim een uur over onze ervaringen en ik krijg een hoop tips mee. Tegen tienen is het tijd om naar bed te gaan. En geeft zij mij een lange, stevige knuffel. Een fijn einde van deze dag.