De laatste loodjes & lastige onzekerheden

Ik wil er eigenlijk niet uit! Ik blijf zolang mogelijk liggen, maar als Alex dan ook in beweging komt is het tijd om op te staan. Ik loop via de wc naar de eetzaal en daar bestel ik een pannenkoek met citroen. Helaas zijn we te ver van de bewoonde wereld voor bananen. Mijn buik is behoorlijk van slag en ik zit deze ochtend dan ook wat langer op het toilet. Het begin van de tocht is vandaag afdalen. Ik wandel met de stok en merk dat mijn knieën al de nodige klappen hebben gehad de afgelopen dagen. Dan worden we ingehaald door de twee Nederlandse meiden. We wandelen langs een prachtige rivier en de omgeving is heel groen, ik maak vaak een stopje om een foto te maken. Alex is vandaag niet echt in een praatbui. Hij loopt regelmatig flink voor mij uit of blijft ergens hangen om mij vervolgens later weer in te halen. Ik vind het raar, maar ook wel prima. Hij is hier voor mijn veiligheid en we hoeven echt niet de hele tijd met elkaar te praten.

We nemen een wat langere thee stop en ik eet mijn laatste mars. We wandelen nog twee uur door en passeren het grote gezelschap uit Engeland, en dan vertelt Alex dat we twee opties hebben qua route. We kiezen de afdalende route om vervolgens daar ergens beneden te lunchen. Ik bestelt een broodje met kaas, tomaat en ui. Maar zodra het gebracht wordt realiseer ik mij dat ik Nederlandse verwachtingen had en dat dat natuurlijk niet opgaat hier. Het smaakt niet vies, maar het lijkt in de verste verte niet op brood. Omdat het de laatste wandeldag is trakteer ik mijzelf op een colaatje en ben klaar voor het laatste stuk. Vanaf een half uur van hier rijdt er ook een bus terug, maar eigenlijk heb ik wel zin om het lopend te doen. Als we aankomen bij de busplaats constateert Alex dat de bus weg is, dat vind ik eigenlijk helemaal niet erg. We wandelen nog twee uur, helaas wel helemaal in de volle zon.
Ik ben al trots op mijzelf, voordat ik de finish echt heb gehaald. Ik heb deze tocht goed doorstaan, soms was het klimmen en afdalen onwijs zwaar maar het was echt wel te doen. Ik denk hier ooit nog wel eens terug te komen, gezellig met iemand anders, om een wat langere tocht te lopen. We lopen het einddorpje in, daar krijg ik een stempel in mijn trekkingskaart en het zit erop! We drinken nog een koude cola en dan stappen we in de taxi terug naar het hotel. Ik ben best moe en merk dat mijn ogen af en toe dichtvallen. Als we uitstappen geeft Alex aan dat ik de taxi een fooi kan geven, ik leg uit dat niet te doen omdat ik voor alles best goed betaalt heb. Ik merk dat mij dit irriteert, iets wat ik bij mijzelf nog eens wil uitzoeken. Ik ga naar boven, neem een (helaas koude) douche en slaap wat. Als ik naar beneden loop om mijn telefoon op te laden bij de balie vertelt Alex dat hij morgen al terug gaat naar Kathmandu. O waarom? In verband met werk ofzo. Ik weet niet echt wat ik hier van vind. Een beetje vreemd maar ook wel ok, ik had eigenlijk toch niet echt een beeld wat wij anders hier morgen de hele dag samen zouden doen.

Ik eet een bordje pasta aan de overkant van de straat, vanaf daar heb ik zicht op de balie waar ik mijn telefoon laat om op te laden. Ik raak in de praat met een paar jongens uit België en een vrouw uit Nederland. We kletsen gezellig en ik lees veel in mijn boek. Ik ga op tijd naar bed. Welterusten.