Is dit mijn bed & een pittige ruzie

Ok…. Uitstappen maar…. Het is tegen half 3 midden in nacht en we zijn aangekomen in Kalaw. De twee meiden die ik eerder had gesproken lopen in snelle pas weg… ok…. Daar kan ik mij dus niet bij aansluiten…. Ik sta te stuntelen met mijn flightbag en zie een stel naast mij staan. Ik vraag waar zij slapen. Zij hebben een reservering in Paradise hotel. Ik heb zelf niks geregeld, alle opties via booking.com waren meer dan twintig euro en dat is echt veelste veel. Ik loop met ze mee en aan de poort krijg ik te horen dat het hostel vol zit. Ik probeer een ‘kunt u mij helpen’ gezicht op te trekken en de man vertelt mij dat als ik een straat verder loop naar de Golden Lily dat ik daar mogelijk meer geluk heb… ok!

Yes… voor 10000 kyats kan ik hier slapen… de man laat mij een kamer zien. Het is donker en er is geen licht… ik kan bijna niks zien…. Misschien wil ik hier ook wel niks zien…. Ik pak mijn hoofdlampje uit mijn tas en bekijk het ‘hok’ waar ik terecht ben gekomen…. Niet denken… je hebt in iedergeval een plekje…. Als ik naar de wc loop wordt ik wel erg verdrietig… dit is zo goor. Mijn moeder vindt goor een vies woord (waar ik altijd om moet lachen), maar nu weet ik waar goor voor bedoelt is… dit soort plekken. Ik houd al mijn kleding aan en ga op het bed liggen in mijn eigen lakenzak. Gelukkig val ik in slaap. Het is koud en ik trek nog een extra vest aan… niet denken, gewoon slapen.

De zon maakt mij wakker en als het lichter wordt zie ik in wat voorn bed ik lig. Het is eigenlijk gewoon een plank met een matje en in dat matje zitten allemaal scheuren en gaten. Naja, ik zie gelukkig geen beesten enzo. Ik besluit naar het ontbijt te gaan om daar hopelijk mensen te spreken die aan een trekking gaan beginnen. Michella is vanmorgen ook aan een trekking begonnen. Tijdens het ontbijt ontmoet ik Hanna uit Wales en een meisje uit Israel. Zij gaan naar Uncle Sam om een trekking te doen. Ik eet, de best wel erg lekkere pannenkoek, en wandel met de meiden mee naar de locatie. Daar is het een drukte van jewelste tientallen mensen beginnen aan een trekking. De dame uit Israel vertrekt vandaag en ik besluit dat morgen vroeg genoeg is. Hanna gaat een eendaagse tocht maken vandaag en wil ook morgen beginnen aan de driedaagse trekking naar Inle Lake. Ik zet onze beide namen op de lijst voor morgen en ga terug naar het hotel.

Als de eigenaresse vraagt of ik wil uitchecken geef ik aan nog een nachtje te blijven en dan morgen aan een trekking te beginnen. Ik ga op pad, eerst maar eens een ATM vinden. Geld is hier in Myanmar nog wel een beetje lastig. Na twee automaten lukt het dan gelukkig toch, ik pin het maximale bedrag zodat ik weer even een tijdje vooruit kan. Ik wandel door Kalaw en bezoek een school. De kinderen vinden het onwijs interessant dat ik er ben en willen mij allemaal begroeten, een hand of een high five geven. Bij een bakkerij koop ik een broodje en wat drinken en op een andere kamer in het hotel laat ik mijn telefoon en gopro op. Dan realiseer ik mij dat ik misschien wel naar een andere kamer kan, en dan ook vannacht stroom heb om te kunnen opladen.

Als ik aan de eigenaresse vraag of er op een andere kamer een bed vrij is, is het antwoord nee. En ik had toch aangegeven nog een nachtje te willen blijven én ik had toch niet gezegd dat ik een andere kamer wil… ze klinkt behoorlijk geïrriteerd. Ik snap niet helemaal waarom. Maar ok, prima. Dan hoor ik een vrouw zeggen dat ze een tweepersoonskamer had geboekt. Ik vraag of ze alleen is, en dat is ze. Als ik vraag of ik misschien bij haar op de kamer mag slapen wordt de mannelijke eigenaar boos. Hij begint met een verheven stem te melden dat wij niet met elkaar mogen praten… huh? Als de Zuid-Afrikaanse aangeeft dat ze het prima vind de kamer te delen en vraagt of dat mogelijk is zegt de man dat wij ‘toeristen’ hem hoofdpijn bezorgen…. Wat nou zeg?! De eigenaresse begint zich er ook weer mee te bemoeien en oja, okey… als wij dan perse die kamer willen delen, kan dat wel! O… gelukkig…. De Zuid-Afrikaanse wil eerst wel even graag de kamer zien. Dat kan, geen probleem zegt de eigenaresse. Als we de twee trappen omhoog lopen en de kamer zien, zijn we blij. Dit is echt een prima kamer, met een eigen badkamer ook nog. Ik kan mijn geluk niet op. De Zuid-Afrikaanse is dan toch wel benieuwd waar ik geslapen had en op de weg naar beneden (eerste verdieping) laat ik haar mijn bed zien… wow…. Das nie mis zeg! Gelukkig hoef ik daar vannacht niet meer te slapen… toch…..
Als we weer beneden zijn en aangeven graag de kamer te willen zegt de eigenaresse dat dat niet meer gaat, ze heeft de kamer al aan iemand anders toegezegd… huh? Ja, wij waren zolang boven dat ze in die tijd gewoon de kamer aan iemand anders heeft gegeven. Maakt ze nou een grapje? Nee, duidelijk niet. Er zijn hier blijkbaar elke minuut wel mensen die bellen voor een kamer dus heeft ze gezegd dat ze nog een kamer had… onze kamer…. Ze is echt heel gemeen… de Z-A geeft aan dat dat toch niet kan, zij heeft immers een reservering en die is niet opeens ongedaan gemaakt omdat ze even naar de kamer is wezen kijken…. De ruzie wordt steeds gemener en ik wil niet voor problemen zorgen. Ik weet niet wat ik moet zeggen en de ruzie loopt hoog op. Uiteindelijk komt het er op neer dat we wel in de kamer kunnen en dat er dan vannacht mensen komen en dat we dan een mega probleem hebben… wij? Dit kan toch niet? De manier waarop de eigenaresse spreekt raakt mij heel erg…. Hoe kan ze nou zo doen? Wij zijn toch gewoon twee meiden die hier graag willen slapen? Wij doen toch niemand kwaad?
De ruzie brengt tranen in mijn ogen en ik loop weg… voordat het echt uit de hand loopt…. Zo pittig was het…. Kan ik beter even afstand nemen. Als ik een half uur later weer beneden kom, komt de eigenaresse naar mij toe. Ze biedt extra dekens aan om op te liggen om het bed wat aangenamer te maken. Want iemand zo ‘fat’ als ik, ligt natuurlijk niet lekker op een ietswat dun matras… oo… wat een mens… op de vraag waar ze Z-A dame is, krijg ik geen antwoord. Ik accepteer de dekens en ga op pad. Bij Uncle Sam doe ik een aanbetaling voor de volgende dag en samen met Hanna gaan we een kopje koffie drinken en een hapje eten. Ik vertel mijn ervaring van de middag en ben eigenlijk nog steeds met stomheid geslagen… dit kan toch niet….

Als we na het eten teruglopen zie ik opeens de Zuid-Afrikaanse… he, hoe is het afgelopen…. Ze heeft me op straat gezet…. Met tas en al…. Op een gegeven moment was ze zo boos dat ze mijn tas optilde en die buiten het hek zette, de boodschap was duidelijk ik mocht daar niet slapen, zegt de Zuid-Afrikaanse…. Jeetje zeg….. wow…. Echt bizar……. Wat een middag en wat een ongelofelijke gekke vrouw! (Later blijkt dat zelfs in de Lonely Planet (reizigersgids) staat dat de Golden Liley een eigenaresse heeft die een duidelijke gebruiksaanwezig heeft…. Wow).