Ontbijt aan boord & bergbeklimmen

De wekker gaat vandaag bijzonder vroeg, 06:45 uur. Ik ben muisstil omdat ik Esther niet wil wakker maken. Een half uurtje later sta ik buiten voor de receptie te wachten totdat ik opgehaald wordt. Ik werk een flesje drinkyoghurt weg met aardbeiensmaak en wordt langzaam aan de kant van de weg wakker. De taxi brengt mij in 20 minuten naar de pier. Daar tref ik Stefannie. We maken vandaag samen, ook met heel veel andere mensen, een boottocht door het National Marine Park.

Aan boord krijgen we een lekker ontbijtje aangeboden, bestaande uit een banaan, een croissant en warme koffie. We installeren ons op het bovendek. Ondanks het nog erg vroeg in de ochtend is staat de zon al hoog en verwarmd onze huid. Na een grondige zonnebrand-smeer sessie beginnen we aan ons ontbijtje. Als iedereen eenmaal aan boord is verlaten we de pier, de tocht naar het park zal ongeveer 1,5 uur in beslag nemen. We zonnen, kletsen en genieten van het prachtige uitzicht om ons heen.

Op deze tocht kan je verschillende dingen doen; bootje varen, snorkelen, klimmen, zonnen. Wij besluiten voor de klimonderdelen te kiezen. Op de eerste stop bewandelen we een stappenhuis helemaal omhoog naar een prachtig uitzichtpunt. Het water is heerlijk helder blauw en alle kleuren om ons heen zijn prachtig. Terug op de boot staat ons een heerlijke lunch te wachten. We eten rijst met loempia’s, wat kip en fruit. Onderweg naar de tweede stop wordt ons uitgelegd wat de te ondernemen activiteiten zijn. Stefannie en ik willen graag naar het view point klimmen, een tocht van ongeveer 30 minuten omhoog. De dame van de organisatie legt uit dat het een pittige klim is die je alleen met goede schoenen kunt doen.

Vol goede moed beginnen we aan de tocht. Er zijn geen trappen, geen treden… alleen stenen en een touw waar je je aan vast kunt houden. We hebben in totaal 1 uur en drie kwartier de tijd. We stappen stevig door, maar nemen zeker ook onze tijd om te drinken en foto’s te maken van de omgeving. Terwijl de route steeds pittiger wordt bedenk ik mij dat het ook wel een beetje eng is. Elke stap die ik zet gaat in opperste concentratie. De laatste 50 meter lijken bijna onmogelijk. De stenen zijn heet, scherp en glad. Maar nu nog opgeven is geen optie, het uitzichtpunt roept en ik wil erheen!

Boven op de berg kan ik mijn ogen niet geloven, wat is dit ongelofelijk mooi! Het uitzicht reikt zo ver! We genieten van deze overwinning, drinken veel water en rusten wat uit. Dan attendeert iemand ons opeens op de tijd. We hebben nog maar 40 minuten voordat de boot weer verder vaart. We pakken onze tassen in en beginnen aan de tocht naar beneden. De schoudertas van Stefannie zit haar vreselijk in de weg dus bindt ik hem vast aan mijn rugzak. Voetje voor voetje gaan we naar beneden, en dan…. Dan glij ik uit. Mijn rechtervoet stond niet stabiel en mijn linkerbeen vangt de klap op. Au! Ik negeer de pijn en probeer mij te blijven concentreren op mijn voetstappen. Ruim 20 minuten te laat komen we beneden aan, maar gelukkig is iedereen onwijs vriendelijk en is de boot nog niet vertrokken.

En dan is het moment toch echt daar… Stefannie en ik nemen afscheid van elkaar. Zij vertrekt morgenochtend vroeg naar Bangkok en ik zal mijn boot en bus gaan regelen om naar het Noorden van Thailand te gaan. Wat hebben we samen een mooie tijd gehad hier!