Regeldagje & Shoppen

Een onrustige nacht was het, en ik ben vroeg wakker. Ik besluit me maar aan te kleden en wat te gaan ontbijten. Ook de man uit India staat op en kleed zich aan. Het is toch een beetje een gekke situatie, hij en ik samen op deze kamer. Hij probeert wel een beetje Engels te spreken, maar dat lukt bijzonder slecht en vervolgens staart hij mij constant aan…. Naja, het is even wat het is. Boven op het dak is het al rustig aan gezellig aan het worden en ik neem plaats aan een tafeltje in het prille zonnetje. De menukaart is heel uitgebreid en ik ga voor het ontbijt met yoghurt en muesli met toast en sap en thee. In mijn schaaltje tref ik een wat vreemde combinatie die eigenlijk heel lekker smaakt; yoghurt met muesli, appel, banaan en wortel.

Een aap! Ik zie een aap! En nog een aap! Ik kijk om mij heen, onwijs verbaasd. Twee huizen verderop lopen gewoon twee apen op het dak. Ik zoek contact met een dame een tafeltje naast mij om dit bijzondere gebeuren mee te delen, maar ze kijkt mij aan met een blik van: ‘boeiend!’. Is dit hier dan heel normaal?! Ik vind het maar een vreemd gezicht, gewoon twee apen op een dak. Van wie zijn die apen dan? Wat doen die daar dan? Ik ben wel een beetje overdonderd, maar ik ben duidelijk de enige. Als ik even later aan de man van het hotel vraag hoe dat eigenlijk werkt hier in Nepal met apen vertelt hij dat de mensen hier niet echt dol op ze zijn. Nou ik vind ze best tof!

Na het ontbijt ga ik op pad. Het actielijstje van deze dag bestaat uit drie punten: een visumaanvraag doen voor India, uitzoeken welke trekking ik wil doen en spullen kopen voor die trekking. Met de kaart van Kathmandu in mijn hand ga ik opzoek naar de ambassade. Dat lukt vrij aardig, het enige echt lastige vind ik alle mensen die iets van je willen op straat. En de manier waarop ze het gesprek beginnen is heel slim, maar ik probeer ze zo snel mogelijk af te kappen. Voordat je het weet sta je tien minuten met iemand te praten (natuurlijk niks mis mee), maar uiteindelijk willen ze dat je iets koopt.

Bij de ambassade staat een rij en ik spreek het laatste meisje in de rij aan. Zij legt mij uit dat ik met een ingevuld formulier hier in de rij plaats moet nemen. Dat formulier kan ik bij een bureautje hiernaast regelen. Dat klinkt allemaal prima. Ik ga naar binnen en leg uit dat ik een visumaanvraag voor India wil doen. De man legt de procedure uit; vandaag aanvragen en dan na een paar dagen je paspoort inleveren en dan na een paar dagen je paspoort met daarin je visum weer ophalen. Ai, dat betekent dat ik na vandaag nog twee keer terug moet komen. Dat vind ik minder fijn want ik wil morgen naar Pokhara gaan voor een trekking en daarna zit ik 12 dagen vast in de Vipassana. Gelukkig is er ook een andere optie, voor zo’n 18 euro extra kan ook de man alles voor mij regelen en dan kan ik mij visum over twee weken hier weer ophalen. Ik besluit hiervoor te kiezen.

Op de terugweg spreekt de 23 jarige Alex mij aan (is zijn Engelse naam). Hij vraagt hoe het gaat en wat ik ga doen. Ik leg uit dat ik vandaag een trekking wil regelen om morgen op pad te gaan. Al kletsende laat hij weten zelf ook gids te zijn en ik wandel mee naar zijn organisatie. Het is een sociale, vriendelijke jonge jongen en het contact loopt soepel. Ik voel me een beetje onzeker over de opties die ik heb en waar ik goed aan doe, ik probeer alles te overzien en een goede beslissing te nemen. Maar ondanks al mijn goede bedoelingen voel ik mij nog steeds niet echt op mijn gemak in deze hele nieuwe situatie. Ik besluit met Alex in zee te gaan en we komen een pakket voor de trekking overeen. Het is mij eigenlijk iets te duur, maar ik vind het ook te spannend om het zonder gids te gaan doen. Ik ben duidelijk niet ervaren op dit terrein, dus ik besluit dat dit voor nu het beste is.

De trekking gaat via Poon Hill en zal op zijn hoogst ongeveer 3300 meter bedragen, dat betekent dat ik warmere spullen moet gaan kopen. Er zijn onwijs veel winkels hier die trekkingsspullen aanbieden dus ik besluit eerst even een rondje te lopen en te bekijken wat er allemaal is en wat het allemaal mag kosten. Ik realiseer mij dat Nepal op deze manier wel wat duurder gaat worden dan ik van te voren in gedachten had, maar daardoor wil ik niet deze kans laten lopen. Uiteindelijk koop ik een set thermokleding (warme longsleeve en warme broek), een muts, een jas en een wandelstok. Ik hoop dat het voldoende is. Ik besluit geen wanten en een slaapzak te kopen. Na al het regelen neem ik plaatst bij een Italiaans restaurantje waar ik een pizza een en dan wandel ik terug naar mijn hotel. Ik berg al mijn spullen op op de kamer en informeer naar de route van de Monkey Tempel.

Na 15 minuten wandelen wordt mij 1000 roepies toegang gevraagd in een straat om door te mogen lopen. Dat vind ik veel geld, dat is ongeveer 10 euro. Ik vraag de man hoe dit zit en hij reageert erg geïrriteerd. Hij legt mij uit dat koffie in Amsterdam al 5 dollar is en dat ik toch niet als een Chinees alleen maar foto’s wil komen make zonder mij te interesseren of bekommeren om de situatie in het land zelf. Ik voel mij niet op mijn gemak in deze situatie, dus besluit ik rechtsomkeer te maken en terug te wandelen. Terug in het hotel maak ik mijn trekkingstas in orde en alle andere spullen die niet meegaan breng ik naar de reisorganisatie. Dan is het ongeveer 17 uur en heb ik niet echt plannen. Ik voel mij een beetje gevangen op de kamer, de stad is mij te druk, maar hier is ook niet echt iets te ondernemen. Als ook de stroom uitvalt besluit ik naar een koffie tentje te gaan om wat te drinken en mijn spullen op te laden.

Ik heb vandaag alles geregeld wat ik wilde doen, maar toch voel ik mij niet helemaal goed. Ik merk dat ik heel erg twijfel over keuzes die ik maak en daar word ik een beetje somber van. Als ook de mannen uit India zich in mijn (de kamer van mij en een van de mannen) verzamelen en druk blijven kletsen en bellen voel ik mij even verdrietig. Hopelijk val ik snel in slaap.