Hele dag in de bus & voetjes van de vloer

Ik weet niet wat het is, maar slapen lukt niet echt. Ik ben veel wakker en besluit er maar uit te gaan. Ik doe zo stil mogelijk om de man uit India niet wakker te maken. Mijn grote rugzak heb ik gisteren al afgegeven bij het reisbureautje en mijn kleine rugzakje is al gepakt. Ik ben dan ook in tien minuten klaar…. Wat ga ik met het resterende half uur doen… dan wordt ook de man uit India wakker en hij neemt met een stevige knuffel afscheid van mij. Dan ga ik maar even beneden in de lobby zitten, om de ongemakkelijke ‘staar’ situatie te ontglippen. Beneden is het muisstil en twee mensen van het hotel slapen op een stoel in de lobby. Na een kwartier worden zij wakker en begint de nieuwe dag. Er komen ook twee Nederlandse jongens naar beneden die vandaag ook aan hun trekking beginnen, een 17daagse trekking door Annapurna circuit.

Mijn gids, Alex, is mooi op tijd en ook zijn vrouw (meisje van 21 jaar) loopt met ons mee naar het busplatform, dat ongeveer 15 minuten lopen vanaf het hotel is. Het is even na half zeven als we daar aankomen en we drinken een kopje thee op straat. Dan komt er een vreemde vrouw aanlopen die de thee van Alex vrouw afpakt en opdrinkt. Even later zie ik dat zij hetzelfde doet bij twee andere mensen, wat een gek mens. Later zegt Alex dat ze niet helemaal in orde is, maar toch ik vind het behoorlijk vreemd. Even voor zevenen neemt Alex afscheid van zijn vrouw en gaat de bus op pad. Ik zit mooi aan het raam naast een man uit Nepal. Kathmandu is groot en druk dus we staan meer vast in het verkeer dan we rijden. Ongeveer na een uur staat de bus stil en gaat de motor uit. Is dit een stopje? Echt antwoord krijg ik niet dus ik wacht af wat er gebeurt. Na een uur ben ik het wel beu en vraag ik of ik hier kan plassen, dat kan. Wat blijkt, de bus staat in de rij voor brandstof. Door problemen met de grens met India is er op dit moment een tekort aan brandstof waardoor de rijen bij de stations onwijs lang zijn. Ik plas, in de vieste wc die ik ooit heb gezien, en ga weer in de bus zitten.

Na drie uur maken we onze eerste echte stop en wat blijkt, we hebben ongeveer 20 km gereden. Ik neem plaatst op een steen die uitkijkt op de rivier. Het is een mooie omgeving, hier eet ik een bruin stuk brood dat ik gisteren heb gekocht. De verdere busreis duurt nog zes uur en zo na 16 uur komen we aan in Pokhara. In 15 minuten wandelen we naar het hotel en daar plof ik neer op bed, neem een warme douche en rust wat uit. Tegen 19 uur gaan Alex en ik samen op pad. Ik vind het nog wel een lastige situatie. Het concept ‘gids’ heb ik op deze manier nog niet eerder gehad en ik ben een beetje zoekende hoe we met elkaar omgaan. We delen een pizza in een tentje genaamd ‘bussy bee’ en tegen half 9 begint een band te spelen. Leuke muziek en dan vraagt Alex of ik ook wil dansen. We dansen en hebben onwijs veel lol, maar we weten dat we morgen aan een trekking beginnen dus een beetje op tijd in bed moeten liggen. Tegen tienen stappen we op.