Leren de tijd te nemen & au een bij

In een prachtige tuin achter het hotel in Bagan nemen Michella en ik plaats aan een tafel. Het is nog een beetje fris maar de zon komt al goed door. Er zijn best wat mensen aan het ontbijten maar toch heerst er een heerlijke rust in de tuin. Ik eet van het ontbijt; noodels, brood, watermeloen, banaan en koffie. Tegen negenen zitten we alle vier buiten. Er worden plannen gemaakt voor de dag. Het voorstel is om een e-bike te huren en de buurt te gaan verkennen. Er bekruipt mij een onrustig gevoel, ik ben nog helemaal in de war van de treinreis en wil eigenlijk even ‘niks’. Ik bespreek met Michella mijn gevoel en leg uit dat ik behoefte heb aan een dagje alleen. Ik merk dat ik moeite heb dit aan te geven.

Het is al na het middaguur als de rest op pad gaat en ik achter mijn pc kruip om wat te schrijven. Het voelt goed om even met mijzelf te zijn. Ik lees wat, loop naar een tentje verderop in de straat en eet en drink wat, en wandel op mijn dooie gemakje weer terug. Ik hang wat op bed en lees nog wat meer in mijn boek over ‘Ki’. AU!!! Terwijl ik terugloop van het toilet naar de kamer sta ik opeens in een bij! Dit doet goed pijn. Ik vraag de hotel eigenaar wat te doen? Heb contact met een vriend in Nederland en de eindconclusie is: als de angel eruit is kan je er weinig aan doen…. Gewoon even uitzitten die pijn.

Tegen zes uur zijn we weer met zijn vieren compleet en eten we een lokale maaltijd bij het restaurantje tegenover het hotel. Bij tijds loop ik terug, whatsapp nog wat en bel met een vriendin. Ik lig er op tijd in, morgenochtend gaat de wekker om 5 uur! We gaan de zonsopkomst bekijken vanaf een van de stupa’s!