Een natte broek & moeite met glimlachen

Het is pas 23:30 uur en de mensen om mij heen beginnen zich te instaleren voor de nacht. Hele tassen vol met dekens, kussens, mutsen, jassen en dikke vesten worden uitgepakt. Ik kijk verbaasd toe…. (enkele uren later snap ik waarom…). Mensen maken slaapplekken klaar op de grond onder de banken. In eerste instantie moet ik er niet aan denken om hier op de grond te gaan liggen. De eerste paar uur probeer ik verschillende posities op de bank, maar eigenlijk ligt niks lekker. De trein gaat tekeer en mijn hoofd ligt niet fijn op de harde bank. Ik zit rechtop en geef het slapen op de bank op. Dan maar wat lezen…. ‘laat uw e-reader op’, geeft het beeldscherm aan… helaas…. Ik zit, ik kijk, ik denk en ik zet mijn bezwaren aan de kant en besluit op de grond te gaan liggen. Ik pak mijn flightbag en leg die als een dekentje op de grond en van mijn sjaal maak ik een kussentje. Daar lig ik dan op de grond van een vieze trein in Myanmar. Ik vraag mij af of dit is wat ik wilde? Was dit het reizen wat ik voor ogen had? Wil ik in luxe bussen die speciaal voor toeristen zijn? Wil ik zo low-budget mogelijk mij verplaatsen zoals de lokale mensen? Ik weet het even niet meer.

De tijd gaat langzaam voorbij. Mijn humeur wordt slechter en ik ben jaloers op de mensen om mij heen die, lijken, te slapen. Ik wil zo graag slapen. Ik denk aan mijn bed in Nederland, het bed dat ik heb verkocht om deze reis te maken. Ik weet niet zo goed of ik mij ‘slecht’ mag voelen, ik wilde dit toch zelf? Mijn bovenbenen verstijven van de kou en ik weet niet hoe ik dit moet gaan volhouden. Ik wil eigenlijk even zielig gevonden worden, of een schouderklopje, maar hier zit iedereen in hetzelfde schuitje. De tijd gaat traag voorbij en ik krijg het steeds kouder. Ik begin te klappertanden en wikkel mijn sjaal zo goed mogelijk om mijn lichaam heen. Als het een uur of drie midden in de nacht is kan ik mijn plas niet meer ophouden. Ik moet naar de wc…. Het is een groot gat in de grond. Alles is nat. De trein gaat zo te keer dat op mijn hurken zitten om te plassen niet mogelijk is. Ik probeer rustig te blijven maar voel dat ik erg verdrietig wordt. Ik pak het ‘schoonspoelbakje’, dit is het bakje water waarmee je je urine wegspoelt. Ik besluit in het bakje te plassen en dat dan daarna in het gat te gooien. Ik sta onwijs te klooien als opeens de deur met een vaart openzwaait. De trein gaat zo hard op en neer dat de deur niet meer in het slot blijft. Met mijn linkerhand grijp ik het handvat van de deur en met rechts heb ik een bakje vol plas vast….. en dan gaat de trein zo op en neer dat het bakje zo over mijn broek valt….. ik word gek!

Daar sta ik dan, midden in de nacht in een koude vieze trein, met een drijfnatte broek van mijn eigen plas. De warme plas wordt snel koud en de tranen staan in mijn ogen….. Ik zit er goed doorheen, ik kan nergens naartoe, this is it! Seconden, minuten en uren strijken langzaam voorbij… Het enige wat ik nu wil is dat de zon opkomt en de trein en mij een beetje verwarmd. Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar de zonsopkomst als vannacht.

Nog voor zonsopkomst wordt iedereen een beetje wakker en ze ruimen de slaapspullen op. Ik kijk op mijn telefoon en het is ongeveer 5 uur in de ochtend. De zon moet nu toch wel bijna komen….. Met de zonsopkomst wordt ook het landschap weer zichtbaar. Het ziet er hier totaal anders uit dan het laatste landschap dat ik zag voordat de zon onderging. Beetje bij beetje voel ik mijn lichaam wat warmer worden. Als de trein stopt lopen er mensen naar binnen met eten. Michella en ik kiezen voor een maiskolf, lekker warm. Ik voel me een klein beetje beter. De zon, het warme eten en de lieve mensen stemmen mijn humeur weer ietsje beter. Dan gebeurt wat ik van te voren al had bedacht… na 15 uur zijn we niet in Bagan……………. Na 18 uur wel….. wel bijzonder dat drie uur op zo’n lange reis eigenlijk niet echt meer uitmaakt.

De trein stopt bij het treinstation van Bagan… het ziet er verlaten uit en de taxi chauffeurs staan al snel naast ons. We lopen met zijn vieren (twee Belgen en Michella en ik) voorbij het station. Hoever zal het naar de stad zijn? 3 km? 9km? Ik baal een beetje dat ik het niet weet. Vertrouwen op de verhalen van de chauffeurs voelt niet goed. Dan staan er ook twee Australische reizigers naast ons, ook zij weten niet echt wat te doen. Zij hebben wel al een hostel geboekt. We leggen de chauffeur uit dat wij naar het centrum willen. Dat kan…. Na een paar minuten stopt de taxi bij een huisje. Hier moeten we 25000 betalen voor een soort toeristenfee. Dat is veel! Dan worden we afgezet bij het hostel van de Australiërs. Euh…. gaat u ons nog naar het centrum brengen…. Nou… daar wil hij meer geld voor hebben. Ik ben moe, saggerijnig en heb hier eigenlijk totaal geen zin in. We onderhandelen een prijs en we worden 15 min later afgezet.

Opzoek naar een plek om te slapen. Het enige wat ik wil is liggen. Het eerste hostel wat we binnen lopen vraagt iets meer dan mijn budget. Hoeveel zin heb ik om verder te zoeken? Het is inclusief ontbijt. Ik besluit dat het dan wel oke is, als ik veel eet in de ochtend maakt dat de kosten wel weer goed. Het bed is zacht, eigenlijk te zacht, maar het maakt mij niet uit. Ik kan liggen! Twee uur lang lig ik, wat voelt dit heerlijk. Tegen 14 uur gaan we met zijn vieren op pad opzoek naar wat eten. We wandelen naar de rivier en eten daar, met prachtig uitzicht, prima lokaal eten samen met een frisse kokosnoot. Met wat kletsen en schrijven eindig ik deze dag bij tijds om lekker te gaan slapen!