Tosti & 700 honden & pasta

Om 09:00 uur zwaaien Esther en ik onze twee Amerikaanse kamergenoten uit. Zij vertrekken vandaag om op pad te gaan naar Combodja. Ik besluit achter de computer te kruipen om mijn zaken voor Myanmar te regelen; een ticket, een hostel en een visum. Het duurt veel langer dan ik dacht en na ruim twee uur zijn het ticket en hostel gelukt…. Nog geen visum. De online aanvraag wordt door de website niet geaccepteerd. Ik besluit het later nog eens te proberen en duik het zwembad in. wat is dit heerlijk zeg, het frisse water geeft mij veel energie.

Ik ga vandaag op pad naar Elizabeth, een Duitse dame die hier op Koh Samui een opvang heeft voor ‘thuisloze’ honden. Mijn broer Menno was er afgelopen september en ik ben onder de indruk geraakt van zijn verhalen. Ik stap op de scooter en rij in de afgesproken richting. Ik heb ruim op tijd dus kan rustig aan doen en van de route genieten. Omdat ik niet echt weet hoe de middag er uit gaat zien besluit ik even wat te eten. Ik stop bij de 7eleven. Ik kies voor een koud yoghurtdrankje en een (jajajaja, daar is die dan….) een echte tosti. Ik heb in veel reisblogs gelezen dat deze tosti’s erg beroemd zijn onder reizigers. Ik neem plaats op een stoeprandje voor de winkel. Jammie! Dit komt echt wel in de buurt van een tosti!

Ik parkeer de scooter onder het ‘Ford bord’, daar heb ik met Elizabeth afgesproken. Het is half 2 en de zon brand op mijn huid. Even later komt er een auto aan rijden; ‘You are Rianne’? wordt er vanuit het autoraampje geroepen. Yes! Ik volg de auto, we nemen een afslag naar een klein weggetje (even komen de gedachten van het scooterongeval op Koh Tao in mijn gedachten, rustig blijven denk ik). Na 10 minuten komen we aan bij de opvang. Uit de auto springen gelijk tien honden. Ik parkeer de scooter en wordt gelijk omvergesprongen door allemaal lieve kopjes die een ai en knuffel willen. Ik probeer ze allemaal te knuffelen. Elizabeth legt mij uit dat we even wachten op twee Duitse vrienden die zometeen ook komen. Zij zijn hier al vaker geweest en zijn er nu ook op vakantie en komen vier honden ophalen die een nieuw huisje krijgen in Duitsland!

Met zijn vieren gaan we de opvang binnen. WOW! Tientalen honden komen op mij af. Ik voel de scherpe nagels in mijn benen. En grote honden komen zelfs tot in mijn gezicht. Ze willen zo dichtbij mogelijk komen, alle aandacht willen ze hebben. Ze zijn vrolijk, zo blij, helemaal door het dolle heen. Elizabeth kent al haar, bijna 700, honden bij naam. Bij bijna elke hond volgt een verhaal. Waar hij of zij vandaan komt, hoe het gaat en wat hij of zij wel of niet leuk vind. De liefde voor de honden ontroert mij, deze vrouw heeft zo’n groot hart. We gaan van verblijf naar verblijf. Soms zitten honden met vier, soms met 10 of soms wel met 25 honden op een verblijf. Er zijn verblijven in alle maten en soorten. Allemaal voorzien van schaduwplekken, water, eten en verhogingen (ter vermaak en om op te slapen). De honden hebben het, relatief, goed. Ik wil ze allemaal mee naar huis nemen!

Vele honden komen met ontroerende verhalen. Bijvoorbeeld gered van een transport naar een ander land om verkocht te worden ter consumptie, aangetroffen op straat na een ongeluk met een auto of gedumpt voor de deur met allemaal puppies. Zo doende krijg ik er een beetje een beeld bij hoe je van 1 op eens bijna 700 honden hebt. 600 honden verblijven hier en ongeveer 80 honden in het huis van Elizabeth. Deze 80 hebben speciale aandacht nodig, gaan niet goed samen met anderen of kunnen nog niet alleen zijn of worden gesocialiseerd voor adoptie. Haar liefde is overweldigend. We wandelen vier uur over het verblijf, ik zie honderden honden en dan nog heb ik maar ongeveer de helft van het verblijf gezien, ongelofelijk! Elizabeth is erg blij als er bezoek komt, maar vertelt wel niet te veel bekendheid te geven aan de hondenopvang op Koh Samui omdat anders Thaise mensen nog meer honden naar haar gaan brengen, en eigenlijk zit ze nu wel redelijk vol. Hulp en steun zijn altijd welkom. Dit kan in de vorm van een ‘supporthond’ of losse donaties. Laat je het me weten als je hier interesse in hebt?!

Als de avond valt rijd ik op de scooter terug naar mijn hostel. De berichtjes van Stefannie komen binnen zodra ik weer bereik heb. Ik neem snel een douche en probeer zoveel mogelijk hondengeur van mijn lichaam te verwijderen. Ik stap op de scooter naar de pier, een tochtje van zo’n 25 minuten. In de haven gaan Stefannie en ik opzoek naar een winkeltje waar we een ticket kunnen kopen voor de bootttocht van morgen. Met het ticket op zak eten we aan de waterkant. Bij een tentje met vele diverse internationale gerechten. Ik kies de pasta carbonara en waan mij even in Italië, heerlijk!