Toch iets kwijt & Mandalay Hill

Ik wordt moe, saggerijnig en veelste vroeg wakker. Het is kwart voor zeven en ik ben mijn oplader van mijn mobiel kwijt. Ik had hem gisteren nog in het hotel, maar geen idee waar ik hem daarna heb gelaten. Ik zoek nog een keer door al mijn spullen, nope. O wat is dit vervelend zeg, zal die nog in het hotel zijn? Kan mij niet voorstellen dat ik hem onderweg ben verloren, ik heb mijn tas nergens open gedaan…. Ik wandel naar beneden en leg aan de jongen aan de balie uit dat ik denk dat ik mijn oplader op mijn kamer in het hotel in Hsipaw ben vergeten…. En ja, hoe ga je die dan terug krijgen? Ik kijk de jongen een beetje verdrietig aan, alsjeblieft help mij…. Ik vraag of het mogelijk is of ze de oplader aan iemand meegeven die ook naar Mandalay komt. Hij zal met het hotel gaan bellen, vragen of ze hem hebben gevonden en of iemand ook deze kant op komt… ok…. We will see….

Mijn humeur wordt niet veel beter als ik naar bovenloop voor het ontbijt, de geur van rijst en groenten komt mijn kant op. Oo wat zou ik nu zin hebben in een bruine boterham met kaas of een tosti of een broodje knakworstjes…. Maar nee. De rijst staart mij aan en ik staar rustig terug. Hier heb ik nu echt geen trek in. Gelukkig kan ik ook wat droge toost krijgen en een paar stukjes watermeloen. We moeten het er maar mee doen. Ik bedenk mij dat een beetje weinig eten best goed voor de lijn is en dat ik later in de ochtend wel ergens iets kan kopen… oja, ik heb nog crackers op mijn kamer.

Op de kamer is het benauwd, het bed is hard en ik voel mij er niet prettig (zo, ff alle gemopper in een keer eruit….). ik besluit maar op pad te gaan. Hopelijk kan ik ergens zitten waar ik kan schrijven aan mijn computer en aan mijn onderzoek kan werken. Na 15 minuten lopen vind ik een leuk ‘cake’ winkeltje, met airco, wifi en lekkere hapjes en drankjes! Precies wat ik nodig had. Hier spendeer ik ruim drie uur achter de pc, staar naar buiten en dagdroom een beetje weg…. Over gorgonzola en szaziki met wit stokbrood (o wat ben ik erg zeg).

Het is net na het midddaguur en ik ben wel klaar met zitten. Ik pak mijn spullen bij elkaar en vraag de weg naar Mandalay Hill. Met drie dames tezamen lukt het uiteindelijk mij te vertellen dat ik van 28ste street naar 12 street moet lopen en daar naar rechts tot 66 street. Oke, daar gaan we dan. Buiten is het bloedje heet, maar ik realiseer mij al snel dat ik iets te bloot gekleed ben. Een kort broekje en roze topje trekken iets te veel aandacht hier. Morgen maar weer in een lange broek en blouse (wie verzint dat met deze temperaturen). Het is best een stuk lopen. Niet alle straten zijn genummerd, dus het is verder dan ik dacht. Na 1,5 uur wandelen sta ik beneden aan Mandalay Hill.

Door allerlei scooters en busjes word ik ingehaald. Om mij heen wordt geroepen of ik een taxi wil. Ergens, op een reisblog, had ik gelezen dat de klim best te voet is te doen. Ik heb geen haast en ik kan mijn eigen tempo bepalen, dus ik besluit te gaan lopen. Halverwege, of tenminste wat ik denk wat halverwege is, neem ik even een waterdrinkstop. En de klim gaat mij best goed af, hebben al die trekkingdagen toch een positief effect op mijn klimspieren gehad. Boven aan koop ik een fles koud water, heerlijk! Schoenen uit, sjaal om mijn blote benen en ik mag naar binnen.
Het is grappig dat ik hier een beetje de ‘vreemde’ men. Meisjes giechelen om mij heen en durven dan uiteindelijk te vragen of ze met mij op de foto mogen, een apart gebeuren. Als ik van het uitzicht sta te genieten spreekt een jongen mij aan. Hij komt uit Bagan en woont nu hier twee jaar in Mandalay. Hij stelt vele vragen en laat weten graag Engels te spreken. We hebben lol samen, om de versprekingen en als we elkaar totaal niet begrijpen. Het is een lieve jongen, hij wil mij overal mee naar toe nemen en wil ook samen even op de foto. Na een half uurtje rond ik het samenzijn af en wandel ik verder rond de tempel op de berg.

Dan zie ik een Westers meisje en twee monniken op de grond zitten, ze gebaren mij of ik erbij kom zitten. Een beetje stuntelig in die ‘sjaal-rok’ instaleer ik mij op de grond. De Sloveense legt mij uit dat de monniken graag Engels leren en een paar stencils met oefeningen bij zich hebben. We leren de getallen, hoe je zegt wanneer je jarig bent en de maanden. Ze zijn heel gretig om te leren en doen hun uiterste best om de uitspraak goed te doen. Ik heb het onwijs naar mijn zin hier, midden in de grote, drukke, stoffige stad, bovenop een berg waar het fijn rustig is. De tijd vliegt en de Sloveense vertelt mij graag voor de zonsondergang naar de U Bein Brigde te gaan, dat wil ik ook! We nemen afscheid van de monniken aan wandelen naar beneden.

Zo grappig! Er is gewoon een voetgangersroute de berg op! Met trappen, ik had blijkbaar de scooter/auto route genomen. Wel leuk om nu deze route te zien. Het kost ons ruim 20 minuten om te voet beneden te komen. Ok, samen op de fiets… we gooien onze tassen in het mandje en ik stap op. Wow…. Dit is best zwaar…. En de route naar het hotel van de Sloveense is ook best ver. Het zweet staat op mijn rug en de straaltjes lopen over mijn gezicht, van mijn voorhoofd zo mijn mond in. We trekken duidelijk aandacht, mensen toeteren naar ons, roepen en zwaaien. Twee blanke vrouwen op een fiets in de gekte van de stad, wat een schouwspel. Ik fiets zo hard als ik kan, maar het is toch al zes uur als we bij het hotel aankomen… ik vrees….. en ja, de man van het hotel zegt dat we te laat zijn… helaas, voor mij morgen een nieuwe kans voor de Sloveense helaas niet die vertrekt morgenochtend vroeg met de boot naar Bagan.

Ze kijkt even op de kamer hoe het met haar vriend gaat, die ligt met koorts op bed, en dan besluiten we samen wat te gaan eten. We wandelen door de stad. Ik merk dat de drukte en het geluid mij veel energie kosten. Overal is wat en wandelen en oversteken op deze drukke wegen is best oppassen geblazen. Na wat zoeken en afwegen belanden we uiteindelijk bij een restaurantje aan de straat waar ze vlees op de bbq maken. Ik bestel twee kipspiesjes, wat rijst en een koude cola. Ik merk dat pikant eten mij steeds beter afgaat, hoewel ik iets minder pikant toch nog wel lekkerder vind. Tegen 21 uur nemen we afscheid en gaan we ieder ons eigen weg, dag dag!

Terug in het hotel heeft de jongen achter de balie goed nieuws. De oplader is gevonden en ze geven hem mee aan iemand, dan zou hij hier tegen 22 uur vanavond zijn, top nieuws! Ik informeer naar het verschil tussen sunset en sunrise bij de bridge, de jongen geeft een duidelijk voorkeur aan voor de zonsopkomst. En hoe gek het ook klinkt, ik vond de opkomst tot nu toe ook altijd mooier en leuker. Voor 10000 kyats, ongeveer 7 euro, kan ik een scooter huren voor een dag. Ik zeg even er over na te willen denken, als ik besluit het te doen moet ik mij om 05:00 uur melden bij de balie……..