Heerlijke warme douche & uren naar boven klimmen

Een half uurtje voor de wekker ben ik al wakker. Op dagen dat ik een afspraak in de morgen heb wordt ik automatisch toch wat eerder wakker. Zal ik me nog een keer omdraaien? Me blaas roept van nee. Tijd voor een bezoek aan het toilet. Zal ik deze extra tijd gebruiken om even te douchen? Hopelijk hebben ze een lekkere warme douche, dat zou een goed begin van de dag zijn. Ik verzamel mijn toiletartikelen bij elkaar en loop twee trappen op naar de zesde verdieping. Het is al gezellig druk op het dakterras, het personeel is druk bezig met het gereedmaken van het ontbijt. Ik heb geluk! De douche geeft veel water en is heerlijk warm. Dit is een echt geluksmomentje!

Om 07:00 uur warme noedels eten lukt mij helaas nog niet. Ik vraag mij af of het mij ooit gaat lukken. Ik eet het brood, de watermeloen en de banaantjes. Samen met een kop thee en een kop koffie is dit toch ook een redelijk ontbijt? Als alles in mijn tas zit loop ik de trappen af naar beneden, tien trappen maar liefst. Mijn grote rugzak gaat in de bagageopslag en ik koop nog snel een fles water. Om 07:50 staat er een tuktuk klaar die mij, samen met wat andere mensen, naar de start van de trekking zal brengen. Mijn wandelgroep voor de komende twee dagen bestaat uit; een stel uit Wales, twee vriendinnen eentje uit Engeland en eentje uit Moldavië en een Amerikaanse jongen.

Eenmaal compleet nemen we plaats in een tuktuk die ons de stad(je) uitrijdt. Twintig minuten later begint onze wandeling. Het is al snel heet en alle laagjes trek ik uit. Na een half uurtje hebben we onze eerste echte klim. Mijn benen zijn niet blij en ik voel steken in mijn rechterkuit. Dit is geen lekker begin. Ik probeer mij te concentreren op andere dingen en hoop dat de pijn snel weggaat. Na ongeveer 1,5 uur wandelen vraagt de gids (een 22 jarige jongen die van zijn 10de tot 18de een monnik was) welke route we willen. Ik ben enigszins verbaasd dat wij een keuze kunnen maken hier. Blijkbaar hadden enkele van onze groep in de ochtend aangegeven liever niet een te toeristische route te willen lopen. De gids legt het verschil uit tussen de twee routes. Kort gezegd komt het er op neer dat de ene route iets wat toeristischer is en een beetje saaier dan de moeilijke, pittige, langere klim route….. (ik weet niet echt wat ik zou kiezen), maar de meerderheid van de groep gaat duidelijk voor de uitdaging.

Onder het mom van ‘we kunnen het wat rustiger aan doen en wat vaker stoppen). Beginnen we aan de moeilijke route. Ruim 4 uur te gaan voordat we de lunch locatie zullen bereiken. Ik realiseer mij al vrij snel dat ik veelste weinig water bij mij heb. Ik probeer elke keer een klein beetje te drinken zodat ik niet zonder kom te zitten. De route is te bizar om uit te leggen. Mijn hele lichaam verzuurt en ik krijg van de gids een wandelstok aangeboden (een lang stuk bamboe) om mijn balans te houden op de steile stukken. Het te kort aan water breekt mij op, mijn mond is droog en ik heb weinig energie. Na twee uur klimmen maken we een stop waar we even op de grond gaan zitten (andere stopjes duren vaak 2 minuten en zijn staand). We krijgen een koek van de gids. Ik twijfel; ik kan de suikers goed gebruiken maar tegelijkertijd gaat deze droge koek mij dorstig maken. Ik besluit hem toch te eten en spoel met een beetje water de koek weg uit mijn mond.

Het nadeel van deze zware tochten is dat je hoofdzakelijk naar je voeten kijkt. Ik moet echt even af en toe stil staan om van de omgeving te genieten, die prachtig is. Midden in een groen berglandschap en waar je ook kijkt overal staan boven, kleine watertjes en rust…. De andere groepsleden krijgen honger en beginnen over eten te kletsen. Mijn lichaam moet er niet aan denken. Ik wil alleen maar drinken, heel veel drinken. Als we de lunchlocatie bereiken (een huisje van bevriende mensen in een dorpje) val ik in een stoel en drink in een teug een liter water weg. Ik probeer wat te eten, een paar happen rijst, maar ik heb moeite met het naar binnen krijgen. Na het eten hebben we nog een klein uurtje pauze. Ik instaleer mij op een matje in het huisje, even uitrusten.

Na het eten heeft de gids goed nieuws, het is nog een klein uurtje naar de stop van vandaag. De wandeling gaat me weer een beetje beter af, de pauze heeft mijn lichaam goed gedaan. De gids vertelt veel tijdens het wandelen. Over de theeplantages die we passeren en over de ‘tribes’ die hier wonen. Het is duidelijk onrustig in het gebied en dat heeft effect op de mensen. Op basis van de verhalen heb ik begrepen dat we zo’n 35 km van de gevechten vandaan zitten, dat is eigenlijk heel dichtbij. Nog een laatste klim omhoog naar het dorp en dan zit de eerste wandeldag erop.

Ik trek mijn schoenen en sokken uit en bekijk mijn voeten. De blaren van de trekking in Kalaw zijn weer terug en ik heb er zelfs drie nieuwe bij. Arme voeten, ze branden van de pijn. Al zittend op een stoepje bekijk ik het leven voor het huis. Vrouwen zijn bezig met thee sorteren, kinderen spelen en mannen zijn bezig met het vee. Er is altijd wel iets te doen hier op het platteland. Na een uurtje roept de gids ons bij een, we gaan een bezoekje brengen aan een monastery. Het is vijf minuten lopen en ik besluit dat op mijn slippers te doen. Het is een mooi oud gebouw waar nu ook een klein wolfje woont. De monniken verzorgen hem totdat hij groot en sterk genoeg is om weer in het wild te kunnen leven. Een jongen uit mijn groep heeft een voetbal meegenomen en speelt met de kleine monniken. Als hun gebed begint verlaten wij het terrein.

Ook met het avondeten heb ik moeite. Ik ben zo klaar met die koude, plakkerige rijst en al die soorten groenten, bladeren die onwijs sterk smaken. Ik probeer zo goed mogelijk te eten maar weet dat het te weinig is. Na het eten zitten we rond een vuur dat onze gids voor ons gemaakt heeft, dan vertelt hij opeens dat we in zijn huis zijn. Wat?! Dat had hij nog helemaal niet gezegd. Zijn moeder en vader en broer en schoonzus wonen hier. Hier is hij opgegroeid. Zo leuk om dat te zien. Ik mag hem interviewen voor Journey of Greatness en we kletsen bij het vuur. Ik ben erg moe en kruip op tijd onder de deken. Het bed, bestaande uit een deken en een deken onder mij, is erg hard. De geluiden van mijn mede groepsleden komen door mijn oordopjes heen…. Wat kunnen mensen een geluid maken….. ik slaap weinig…. Ik ben veel wakker….. tot twee keer toe moet ik plassen. (buiten).