Opgepropt in de minibus & 1237 treden omhoog

De minibus rijdt de straat in en Alex en ik stappen in, op naar Krabi. Dit zijn stiekem de reismomentjes die ik best aan mij voorbij wil laten gaan. Maar wie wilt reizen zal zich ook zo nu en dan moeten verplaatsen. En dan is opgevouwen zitten met vele andere toch we de goedkoopste manier om dit te doen. Het wil vanmorgen niet opschieten, we staan lang in de rij voor de pendelbootjes en doen er uiteindelijk een uur langer over dan gepland.

Niet getreurd, eenmaal aangekomen in Krabi is het ook daar lekker warm. Alex en ik zoeken beide onze slaapplaats op. We verblijven niet ver uit elkaar, maar niet meer samen. Alex zit in de laatste dagen van zijn vakantie en heeft besloten zijn verblijven iets wat te upgraden. 20 minuten later treffen we elkaar weer. Tijd om wat te eten. Samen met een Thais meisje dat ik net op de kamer heb ontmoet zoeken we een tentje in de buurt. Na het eten gaat de Thaise haar eigen weg en bezoeken Alex en ik een Chinese tempel. De zon staat te hoog om lekker over straat te slenteren.

We nemen ieder een paar uurtjes rust op de kamer om ons even te ontspannen en op te laden voor de activiteit later deze middag. Half 5, tijd voor actie. We nemen de bus naar de Tiger Cave Tempe. Een tempel gelegen op een hoge berg, met een prachtig uitzicht waar wij (maar) 1237 treden van zijn verwijderd. Bewapend met veel water en een doekje om de druppels zweet te deppen beginnen we aan de klim. Na zo’n 350 treden kom ik mijzelf voor de eerste keer tegen, en realiseer ik mij er nog lang niet te zijn. Alex gaat voor en ik probeer zijn staptempo vast te houden. Dat lukt een beetje totdat ik de verzuring voel in mijn bovenbenen. Mijn lichaam wil er het liefste mee stoppen dus moet mijn hoofd het overnemen. Ik hak alles in stukjes. Ga denken in trappen, dan in halve trappen en tenslotte weet ik mijzelf per tien stappen per keer naar boven te bewegen.

Boven! Wat een heerlijk gevoel. Ik ben gesloopt maar voel me een overwinnaar. Wat een geweldig uitzicht en wat een verbroedering om samen met de andere doorzetters op een randje water te zitten drinken. Ik denk nog even niet aan de weg terug naar beneden. Maak foto’s en geniet van het moment. Dan wijst Alex mij op een donkere wolk die langzamerhand onze kant op komt. Afdalen zal al pittig genoeg zijn zonder regen, dus we besluiten aan de weg terug te beginnen. Halverwege krijgen we bijzonder gezelschap. De berg wordt bewoond door vele apen die zo tegen de schemering eens een kijkje komen nemen naar al dat afdalende volk. Totaal niet verlegen, zitten ze op de treden, de leuningen en staren ze ons ongegeneerd aan. Wat een ervaring zeg!