Dag Bangladesh & Hello Nepal

Dat ging best aardig! Het is wat fris (best wel koud) en de muggen zijn bijzonder vervelend, maar zo een nachtje op de luchthaven heb ik best redelijk doorstaan. Een man tikt mij om 7 uur op mijn schouder… tijd voor het ontbijt. We slenteren naar de eetzaal, daar wacht ons toast met boter, een ei en een lekker kopje thee. Ik ben echt onder de indruk hoe ze dit allemaal regelen voor ons. De uurtjes na het ontbijt gaan traag voorbij. Echt slapen lukt niet meer en ik staar wat voor mij uit. Dan valt mijn oog op een klein tv’tje in de hoek waar animal planet op wordt uitgezonden. Top! Het gaat over jagers en ik amuseer mij met de tv.

Een geheel gesluierde vrouw komt mijn kant opgelopen en zet een grote zwarte sporttas op de stoel naast mij. Met weinig woorden vraagt ze mij even op de tas te letten en ze loopt weg. Waar gaat ze naartoe dan? Ik weet niet zo goed wat te doen en ik maak de Duitse wakker om haar advies te vragen over de situatie. We besluiten een paar minuten op de tas te letten en als de dame dan niet terug is het te melden bij de mannen van het vliegveld. Gelukkig is de mevrouw vijf minuten later weer terug, pakt haar tas en bedankt mij. Ik voel mij een beetje schuldig dat ik van het ergste uitging.

Yes boarden! In 1,5 uur vliegen we naar Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Wow, het is echt ijskoud in het vliegtuig, niet normaal zeg. Gelukkig ben ik er bijna! Ik vul alle formulieren in die uitgedeeld worden in het vliegtuig. Oepsie! Mijn pasfoto’s zitten in mijn grote tas en ik heb er een nodig voor het aanmaken van mijn visum… wat nu? Hopelijk kan ik op de luchthaven een foto laten maken, er zullen toch wel meer mensen zijn die geen foto bij zich hebben? En ja hoor…. Ik had al die formulieren niet hoeven in te vullen. Op een machine op de luchthaven kan ik alle info invoeren, even in de camera kijken en het is geregeld. Ik kan betalen met creditcard en ik mag voor 30 dagen Nepal in!

Mijn tas is er al eerste en ik besluit afscheid te nemen van de meiden. Ze zijn aardig, maar er was niet echt een klik dus het lijkt me beter mijn eigen weg te gaan. Als ik naar buitenloop wordt mij gevraagd waar ik heen ga. Ik leg uit dat ik een reservering heb voor Backyard hotel… oo…. Loopt u maar mee, dan heeft u een pickup service. Wow wat fijn…. Een kwartiertje later zit ik met drie mannen uit India in een auto op weg naar het hotel. Ik kijk om mij heen en ervaar gelijk een hele andere wereld, het is druk op straat en de lucht is stoffig. De rit duurt zo’n 20 minuten. De mannen op de achterbank zijn erg geïnteresseerd in mij en na 10 minuten volgt de eerste uitnodiging op hun kamer. Ik mag naar hun feestje komen, nou dat weet ik zo net nog niet.

Aangekomen op het hotel wordt mij uitgelegd dat de ‘dormitory’ vol is, maar dat ik voor dezelfde prijs op een tweepersoonskamer kan verblijven, ok prima denk ik. Ik instaleer mijn spullen op de kamer en ga even languit liggen op bed. Goed bed zeg! Dan wordt er op de deur geklopt en introduceert de jongen van het hotel mij aan mijn kamergenoot…. Huh? Het is een van de drie mannen uit India…. Ok…. Hij gaat op het bed zitten en kijkt naar mij…. En hij kijkt wel een half uur…. Dat ben ik dan nu wel zat. Ik ga naar beneden om mijn gegevens in te vullen en om informatie over trekkingen uit te zoeken. Met een kopje Nepalese thee kan ik gelijk plaatsnemen bij een erg vriendelijke man die mij wegwijs maakt in allerlei verschillende tochten hier in de Himalaya.

Jeetje, wat een opties, maar wow wat een prijzen. Dit is wel even andere koek dan de tien euro per dag die ik betaalde voor de trekkingen in Myanmar. Het gaat om ongeveer 30 euro per dag en dan heb je nog niet eens gegeten en gedronken. Ik schrik hier een beetje van. Ik bedank de man vriendelijk en laat hem weten over de verschillende opties na te denken. Ik loop het hotel uit en ben gelijk in het centrum van Kathmandu, Thamel. Na nog geen drie stappen worden er allerlei vragen aan mij gesteld; waar gaat u heen, waar komt u vandaan, wilt u wiet, wilt u een gids, wilt u deze sieraden of wilt u tijgerbalsem? Poefff, dat is nog eens overvallen worden door de hectiek van dit land. Ik probeer alle vragen zo vriendelijk mogelijk met nee te beantwoorden en waan mij een weg door de drukte. Eerst maar eens opzoek naar een pinautomaat. Twee straten later spreek ik twee Westerse jongens aan met de vraag wat zij weten over gemiddelde trekkingsprijzen. Echt heel veel duidelijker wordt ik niet, is ook lastig te vergelijken allemaal, maar ze brengen mij wel naar het bureautje waar zij hun zaken hebben geregeld. Een soortgelijk prijzenoverzicht wordt mij hier gepresenteerd en eigenlijk voel ik mijzelf een beetje te moe om een beslissing te nemen.

Ik wandel terug naar het hotel en besluit mijn zoektocht morgen verder voort te zetten. Het was een lange reis en stiekem wil ik gewoon naar bed. Bovenop het dak van het hotel eet ik een bordje momo. Een lokaal gerecht wat mij veel te pikant is maar met veel wilskracht ik wel helemaal op eet. Mijn kamer is leeg, de mannen uit India zijn op pad, en ik sluit mijn ogen. Ik ben in Nepal!