Dagje in bed & uiteten met studenten van Amy

Ik voel me lui en het voelt goed! Ik blijf lekker lang in bed en tegen tienen rol ik mijn bed uit voor het ontbijt. Toast met boter en een kopje koffie, lekker simpel en prima. En eigenlijk rol ik daarna gelijk weer terug mijn bed in. Het bed ligt lekker en de wifi is goed, een prima combinatie voor een dagje niks doen. Ik heb gedaan wat ik wilde in Myanmar, dus ik vind ook de rust om vandaag even niks te hoeven. Ik drommel nog wat in slaap en kijk afleveringen van ‘vier handen op 1 buik’ op youtube. Het zijn afleveringen over jonge meiden die een baby verwachten en een bekende Nederlandse moeder komt die meiden dan helpen met de voorbereidingen. Prima vermaak. Ik merk ook eerlijk dat ik dit even nodig heb, reizen brengt zoveel nieuwe indrukken met zich mee, even een dagje vertrouwd.

Tegen half 2 krijg ik een beetje trek…. Dat betekent dus dat ik mijn bed uit moet…. Ai…. Ik hijs me snel in een broek en een vest en loop het hostel uit opzoek naar wat lekkers. Op de hoek van de straat, bij mijn vaste karretje, koop ik een stuk watermeloen. Dat is echt een van mijn favoriete etenswaren hier. Het is fris en snoept lekker zoet weg. Bij een klein supermarktje koop ik wat zouten chips, water en shampoo en douchegel. Na twee maanden zijn die bijna op en ik heb nog best wat cash geld, grappig dat een fles goede zeep hier vijftig cent kost. Prima aankopen. Binnen een kwartiertje ben ik weer terug op mijn kamer, ik bedoel, lig ik weer in bed.

Tegen vieren krijg ik een berichtje van Amy. We gaan vanavond uiteten met de studenten van Amy en hun ouders. We worden om zes uur verwacht. Dat geeft mij voldoende tijd om deze aflevering nog even af te kijken en dan onder de douche te stappen. Het is echt een heerlijk hostel, goede en schone douches. En van alles is voldoende, ik hoef nooit ergens op te wachten. Op reis is douche, onder een warme douche, wel een van mijn favoriete momentjes. Ik ruik weer fris en!!... ze hebben een föhn! Heerlijk, mijn haar voelt super zacht en ik ben helemaal happy. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik zal aantrekken. We gaan chique uiteten, maar echt nette kleding heb ik niet bij me. Ik ga voor een zwarte rok met zwarte longsleeve. In de meest gekke combinatie met teenslippers. Dat lijkt me dan iets beter dan sneakers of wandelschoenen. De outfit maak ik af met een beetje mascara en rode lippenstift, prima zo.

Het is een paar minuten voor zes en ik sta op de afgesproken plek. Het is een leuke plek om te wachten, op de hoek van 17th street gebeurd echt van alles. Toch duurt het langer dan ik dacht en ik probeer Amy te bellen. Ja ja ja. Ik kom er aan, wat nog even naar het winkelcentrum, ik kom eraan!’. Een paar minuten later hebben we elkaar gevonden. Amy heeft zich mooi opgemaakt. Het geheim? De testers in de winkels! Niks beter dan gratis make up . We informeren de kinderen dat we er zijn en met zijn zessen stappen we in een taxi. De kleinste zit bij mij op schoot en moeder, Amy en de andere twee kinderen zitten op de achterbank. We rijden naar een mooi restaurant. Alles is van bamboe gemaakt en het is echt poep chique. Zo lief dat deze mensen ons mee uit eten nemen.

Even later schuift ook de vader aan. Hij komt van zijn werk en zal daar straks ook weer naartoe moeten. Het eten smaakt mij goed, verse vis, aardappelen, garnalen, kip, groenten en koekjes van een soort melkkaas. Iedereen heeft het naar zijn zin en ook ik word ‘teacher’ genoemd. Ze zijn erg blij met mijn gezelschap. Moeder vertelt van alles en Amy vertaalt alles voor mij. Ze hebben heuse plannen om eens naar Nederland te komen om mij op te zoeken. Ik heet ze meer dan welkom, wie weet. Natafelen is niet echt een onderdeel van dineren in Myanmar, dus zodra iedereen klaar is met eten stappen we op. De vraag is waar ik nu heen wil….. stiekem wil ik wel naar bed…. Ik leg uit dat ik mij wil voorbereiden op mijn vlucht van morgen. Ze zijn iets wat teleurgesteld maar snappen het denk ik wel. Amy wil ook terug, haar vriend wacht op haar. We nemen afscheid van de vader van de kinderen en met zijn zessen gaan we terug naar 17th street. Iedereen wil mij naar mijn hostel brengen. Met zijn allen wandelen we naar 22th street… en ook allemaal mee naar boven… wow een hostel, met stapelbedden en andere mensen op de kamer… dat is allemaal nieuw voor de kinderen.

En dan is het moment toch echt daar…. We moeten afscheid nemen….. weg van Amy, weg van Myanmar…. Ik heb het er erg moeilijk mee. Tijd samen met Amy was geweldig en ik zou hier nog veel langer willen zijn. Maar reizen betekent ook afscheid nemen en weer verder gaan. We hebben plannen voor de toekomst, misschien ergens samen vrijwilligerswerk gaan doen én zeker samen wat meer reizen. Misschien naar andere landen of samen door Nederland en Europa. Als Amy haar paspoort heeft geregeld, zijn er vele mogelijkheden. Ik knuffel haar en weet dat ik haar snel weer een keer in mijn armen kan vasthouden. Mijn nieuwe lieve maatje. Buddies for life!