Pfff……. Houdt het dan nooit op….. ik geef de jongen naast mij een por….. als hij nou eens op zijn zij gaat liggen, misschien gaat het dan beter….. weinig reactie…… ik ben moe! Ook de dame uit Wales, die aan de andere kant naast mij ligt, heeft weinig kunnen slapen. De combinatie van de harde vloer en het luide geluid hebben ons niet goed gedaan. Helemaal grappig om te horen dat de ‘snurker’ meldt dat hij weinig heeft kunnen slapen omdat iemand erg hard hoestte vannacht…. En jawel, hoe kan het ook anders, het ontbijt is rijst. Ik neem een paar happen en eet van het ei. De gids geeft gelukkig aan dat vandaag minder zwaar wordt dan gisteren en dat we de wandeldag eindigen bij een waterval.

Het eerste uur lopen gaat redelijk goed, de weg is veelal vlak met af en toe een afdaling. Na 1,5 uur lopen maken we een thee stopje. Vanaf hier is het ongeveer nog vier uur lopen. Ik heb geleerd van gisteren, dus koop ik nog een extra fles water. Het is al snel warm en er is weinig schaduw. De route gaat weer bergop en ik merk dat mijn benen erg moe zijn. Er zit weinig kracht in mijn lichaam en ik raak achter op de groep. Zo’n 30 meter achter de groep doe ik mijn uiterste best mijn tempo erin te houden. Ik moet mijn benen echt naar voren slepen. Na twee uur klimmen en afdalen gaat het slecht met mij. Wetende dat ik nog twee uur te gaan heb, maakt mij wanhopig. Hoe ga ik dit nu doen?

De groep wacht op mij en als ik bij ben beginnen ze weer met lopen. Als ze voor de derde keer weer beginnen met lopen en ik na drie seconden weer 10 meter achter ben breek ik….. ik kan niet meer…. Ik moet spontaan huilen en voel mij hopeloos. Als een van mijn groepsgenoten uitlegt dat het voor mij extra lastig is, omdat ik niet de pauzes heb die zij hebben (zij hebben even rust in die minuten die ze op mij wachten en drinken dan wat water) en dat achterlopen demotiverend kan werken, doet het begrip mij goed. Ik drink water en haal een paar keer diep adem. Het stel uit Wales gaat achter mij lopen en de gids legt de route uit. Nog twee flinke klims en dan is het hoofdzakelijk vlak. Met een goede 1,5 uur zullen we dan bij de waterval aankomen.

Ik neem wat pijnstillers en besluit dat ik dit kan doen. Ik denk nergens aan en zet gewoon mijn ene voet voor de andere. Ik focus mij op de voeten van de persoon voor mij, ik blijf in dezelfde pas lopen. Ik wil deze tocht goed afronden dat is het enige wat ik denk. Ik neem de waterfles in mijn hand zodat ik vaker kan drinken tijdens het lopen…. En dan…… Yes! De waterval! We hebben het geflikt! Ik wil eerst zitten, mijn schoenen uit en een cola’tje drinken. En daarna waag ik mij in het goede water, wat is dit fijn zeg! Het koude water verdoofd de pijn van mijn voeten en geeft mij een beetje energie.

We wandelen in tien minuten naar de tuktuk die ons terugbrengt naar het stadje. Daar eten we een lunch van shan noedels maar het is mij te pikant, mijn lichaam wil niet eten. We nemen afscheid van elkaar en ieder gaat weer zijn eigen weg. Ik wandel naar mr. Shake en neem een shake om mee te nemen. Heerlijk koud fruit. Ik instaleer mij op bed en blijf hier een hele poos liggen. Ik lig op de derde verdieping, dat zijn dus zes trappen naar de douche…. Na twee uurtjes liggen lukt het mij naar de douche te lopen. Al het zand, modder en viezigheid was ik van mij af. Wat ruikt zeep toch lekker he!

Schoon en aangekleed wandel ik naar mr. Shake terug. Daar neem ik plaats met mijn boek, shake en wat eten en krijg gezelschap van een lieve kat die zich in mijn schoot nestelt. Zo blijf ik anderhalf uur zitten totdat ik in slaap val……