Ongesteld & prachtige tuinen

Oepsie….. Na een paar dagen de pil te zijn vergeten moet ik er nu dus echt aan geloven. Mijn buik is goed van slag; een vervelende combinatie van ongesteldheidskrampen en diarreekrampen, niet tof. Het wordt buiten langzaam licht en de bus maakt een paar stops waar mensen uitstappen. Tegen half zeven is het mijn beurt. Samen met Michella, een Duitse en een Ierse staan we op het busplatform. Omring door taxichauffeurs die ons allemaal wel heel graag, voor veel geld, ergens mee naartoe willen nemen. Ik wil graag naar het hotel, ik moet namelijk onwijs nodig plassen. Michella en de andere twee meiden willen naar het treinstation. Twee willen gelijk de trein door naar Mandalay en Michella wil een kaartje kopen voor morgen. Ik, ik wil alleen maar plassen. We weten een deal te sluiten voor 4000 brengt hij de meiden naar de trein en voor 2000 rijdt hij mij naar het hotel. Zo gezegd zo gedaan.

Tegen half 8 loop ik het hotel binnen. Een ruim opgezet hotel met meerdere gebouwen en onwijze vriendelijke mensen. Ik check in, zoek een wc, en neem plaats in de eetzaal. Na een half uurtje komt ook Michella aangelopen. Een hele onderneming bleek haar route helaas zonder treinkaartje als resultaat. Je kan hier tussen 16 en 18 een kaartje kopen voor de volgende dag….. We ontbijten samen en richten onze kamer in. Fijn om weer samen te zijn. Zo ver van huis is het erg prettig als je met iemand bent die vertrouwd voelt. We maken een plan voor de dag. We kunnen fietsen gebruiken van het hotel. We stappen op de fiets richting de Botanische tuinen. Twee meiden (one black en one white, zoals ze dat hier zeggen) is een apart gezicht voor de locals hier, ze nemen daarom ook uitgebreid de tijd om ons te bekijken.

Zo hebben we onze fietsen nog niet geparkeerd of een jonge vriendelijke monnik vraagt of hij met mij op de foto mag. Het is een grappig gebeuren, en als er een het durft te vragen volgen er al snel meer. De tuinen zijn gigantisch groot. We wandelen voor uren en genieten van de mooie bloemen en planten. Michella en ik zijn twee echte kletskousen en de tijd vliegt voorbij. Op het moment dat ik naar een koolachtige bloem sta te kijken spreekt een oudere Westerse dame mij aan. Wat een prachtige bloemen he merkt ze op. We raken aan de praat. Deze dame is maar liefst 72 jaar oud van Zwitserse komaf en maakt in haar eentje een reis door Azië. Na een paar minuten kletsen stelt Romy, de dame, voor om samen wat te drinken. Met zijn drieën wandelen we naar een horecatentje waar we een sapje bestellen.

Een uur later zitten we nog steeds heerlijk te kletsen en ik heb haar mogen interviewen voor mijn Journey of greatness onderzoek. Prachtige antwoorden en Michella en ik leren wijze lessen van deze mevrouw. Het voelt gek om afscheid te nemen, maar we gaan beide onze eigen weg. Michella en ik beklimmen nog een toren wat resulteert in een prachtig uitzicht over het park en slenteren door een vlinder museum. We sluiten de dag af met een wafel en wat frietjes, die we met een fijn wespengezelschap opeten op een bankje, waar we de nodige foto-onderbrekingen hebben (je voelt je zo bijna een celeberty).

We stappen weer op de fiets om het treinstation te zoeken. Na de nodige adviezen onderweg vinden we het station. Michella koopt haar kaartje voor morgen en we slaan wat drinken in op de terugweg naar het hotel. Jeetje wat ben ik moe. Ik voel me niet helemaal in orde en de laatste paar dagen waren erg ondernemend. We besluiten wat in het hotel te eten en gebruik te maken van de goede wifi verbinding. Fijn vele van jullie even gecontact kunnen hebben. Ik mis jullie!